Erik
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
30 Juli 2011 | Vietnam, Can Tho
Mieke en ik waren dinsdagnacht (27 juli) begonnen aan onze minivakantie in Phu Quoc. Een eilandje ten westen van Can Tho, zo’n 8 uur reizen met boot en bus. We zijn daar t/m vrijdagmiddag geweest, toen ging onze boot weer terug naar het vasteland. En hadden we daar nog een hele trip te gaan met de bus.
Donderdag voelde ik me de hele dag al niet lekker, vanaf dat ik opstond had ik overal last van en vooral van onrust in mijn buik. We hebben die dag een tripje achterop motorbikes gedaan en onderweg bleef ik maar zeggen dat ik me onrustig voelde.
’s Avonds bleek waarom… Ik had ineens de drang om papa te spreken. Gelukkig hadden we die avond internetverbinding (de avond ervoor was er geen bereik). Toen ik paps had gesmst of hij en mama even op Skype konden komen, belde hij vrijwel direct terug. Ik hoorde meteen aan zijn stem dat er iets aan de hand was. Mijn telefoon viel uit en compleet gestresst met de telefoon van Mieke teruggebeld.
Erik, mijn neef van 25 jaar, was die ochtend op weg naar zijn werk met zijn auto verongelukt. Daar sta je dan, op een eiland in Vietnam….de grond leek weg te zakken onder mijn voeten. Hoe kan dat, wat is er dan gebeurd, waar zijn jullie nu, hoe gaat het met de familie? En nog meer vragen kwamen naar boven, maar helaas kreeg ik niet alle antwoorden. Ik raakte in paniek. Toen kon pap toch even skypen met de account van mijn nicht, die snel wat lieve woorden deze kant op stuurde (bedankt Janneke!). We hebben besproken dat ik ging proberen een vlucht terug te regelen. Tegelijkertijd vertelde ik al dat dit waarschijnlijk heel moeilijk ging worden. Isa, een andere vrijwilligster, heeft namelijk vorige week al geprobeerd voor de komende week haar vlucht te vervroegen, maar dat is niet gelukt.
Volledig verbijsterd hing ik op. Ik had een helder moment en mailde mijn travelcounsellor. Die vrijwel meteen terugmailde, maar me meteen voorbereidde door te zeggen dat het waarschijnlijk niet ging lukken. Ze ging haar best doen. ’s Nachts natuurlijk alleen maar liggen malen. Gelukkig had paps me nog een hele lieve mail gestuurd, die kon ik wel gebruiken en die mail heb ik nu al ontelbare keren gelezen.
Vrijdagochtend om half 12 werden we met het busje opgehaald. Op naar de boot. En later in de bus. Een vreselijke lange dag was dit. De hele dag in onzekerheid, kan ik naar huis of kan ik niet naar huis…
De travelcounsellor heeft gisteren de hele dag gezocht en geprobeerd een plek te vinden, maar de vluchten van en naar Azië zitten helemaal vol. Bovendien zijn er door de tropische stormen ook vluchten geannuleerd hoorden we hier. Ik moet dus hier blijven en ga met extra veel kracht mijn vrijwilligerswerk afmaken. Ik hoop dat jullie mij hierbij zullen steunen.
Toch wil ik er woensdag perse op de een of andere manier bij zijn. Ik ga dan samen met Mieke naar de kerk hier in Can Tho. We weten een plek waar we kaarsjes kunnen kopen en zullen vanaf deze plek op de wereld aan Erik denken en zo kan ik er toch een beetje bij zijn. Ik zit dan wel aan de andere kant van de wereld, maar waar je ook ter wereld zit: we voelen hetzelfde en denken allemaal aan Erik.
Ik hoop dat Erik, tante Gerry, ome Gerrit en Mark en Marijke en de rest van mijn familie op de een of andere manier toch voelen dat ik aan ze denk en voor ze bid, ook al zit ik hier in Vietnam.
Heel veel sterkte iedereen en ik denk aan jullie…
Liefs,
Esther
PS: Mieke je bent een topmeid, ik heb veel steun aan je! Alice en Isa: jullie staan ook voor me klaar, echt heel fijn!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Lieve Erik,
Ik kan het niet geloven, beseffen of bevatten dat je er niet meer bent. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, want woorden zijn hier gewoon niet voor. Oneerlijk, ongrijpbaar en ondenkbaar dat dit is gebeurd. Ik heb vaak naar onze neven en nichtenfoto gekeken de afgelopen dagen en ik vind het fijn dat ik dit aandenken nu bij me heb en kan bekijken wanneer ik dat wil. En wat ben ik blij dat we deze foto gemaakt hebben, iedereen bij elkaar, zoals het nu nog zou moeten zijn, want je was nog veel te jong…
Voor mij is het nog eens extra moeilijk om te geloven dat je er niet meer bent, ik maak het niet van dichtbij mee. Maar wanneer ik mijn vaders stem en verslagenheid hoor, voel ik me machteloos en alleen op de wereld in Vietnam.
Ik vind het dan ook erg dat ik niet lijfelijk bij jou en onze familie kan zijn om ze steunen, maar in gedachten en met mijn hart ben ik wel bij jullie. Ik hoop dat jij dat weet en deze boodschap aan iedereen kan doorgeven. Want ik geloof, dat waar je ook ter wereld ook zit, een ziel van iemand aanwezig kan zijn en je in contact kan staan met degenen die je dierbaar zijn.
Ik ga dan ook aan deze kant van de wereld voor je bidden en aan je denken in de kerk van Can Tho. Ik zal zodra ik terug ben in Nederland je papa en mama en Mark en Marijke opzoeken om hen te troosten en om samen jou te herdenken.
Erik je was een hele lieve neef met het hart op de goede plek; altijd geïnteresseerd, vrolijk, grote lach op je gezicht, gezellig en altijd wel wat te vertellen. Ik kon het goed met je vinden. Je kwam altijd trouw naar mijn ouders’ verjaardag, wat ze altijd heel erg op prijs stelden, de tuin werd dan weer wat opgefleurd! Hun petekind die ervoor zorgde, wanneer hij kon, er gezellig bij te zijn. Nu zal iedereen jou moeten missen, ik dus ook. Niets zal meer hetzelfde zijn. Maar weet dat je in ons hart zit en we je niet zullen vergeten.
Heel veel liefs,
Esther
Donderdag voelde ik me de hele dag al niet lekker, vanaf dat ik opstond had ik overal last van en vooral van onrust in mijn buik. We hebben die dag een tripje achterop motorbikes gedaan en onderweg bleef ik maar zeggen dat ik me onrustig voelde.
’s Avonds bleek waarom… Ik had ineens de drang om papa te spreken. Gelukkig hadden we die avond internetverbinding (de avond ervoor was er geen bereik). Toen ik paps had gesmst of hij en mama even op Skype konden komen, belde hij vrijwel direct terug. Ik hoorde meteen aan zijn stem dat er iets aan de hand was. Mijn telefoon viel uit en compleet gestresst met de telefoon van Mieke teruggebeld.
Erik, mijn neef van 25 jaar, was die ochtend op weg naar zijn werk met zijn auto verongelukt. Daar sta je dan, op een eiland in Vietnam….de grond leek weg te zakken onder mijn voeten. Hoe kan dat, wat is er dan gebeurd, waar zijn jullie nu, hoe gaat het met de familie? En nog meer vragen kwamen naar boven, maar helaas kreeg ik niet alle antwoorden. Ik raakte in paniek. Toen kon pap toch even skypen met de account van mijn nicht, die snel wat lieve woorden deze kant op stuurde (bedankt Janneke!). We hebben besproken dat ik ging proberen een vlucht terug te regelen. Tegelijkertijd vertelde ik al dat dit waarschijnlijk heel moeilijk ging worden. Isa, een andere vrijwilligster, heeft namelijk vorige week al geprobeerd voor de komende week haar vlucht te vervroegen, maar dat is niet gelukt.
Volledig verbijsterd hing ik op. Ik had een helder moment en mailde mijn travelcounsellor. Die vrijwel meteen terugmailde, maar me meteen voorbereidde door te zeggen dat het waarschijnlijk niet ging lukken. Ze ging haar best doen. ’s Nachts natuurlijk alleen maar liggen malen. Gelukkig had paps me nog een hele lieve mail gestuurd, die kon ik wel gebruiken en die mail heb ik nu al ontelbare keren gelezen.
Vrijdagochtend om half 12 werden we met het busje opgehaald. Op naar de boot. En later in de bus. Een vreselijke lange dag was dit. De hele dag in onzekerheid, kan ik naar huis of kan ik niet naar huis…
De travelcounsellor heeft gisteren de hele dag gezocht en geprobeerd een plek te vinden, maar de vluchten van en naar Azië zitten helemaal vol. Bovendien zijn er door de tropische stormen ook vluchten geannuleerd hoorden we hier. Ik moet dus hier blijven en ga met extra veel kracht mijn vrijwilligerswerk afmaken. Ik hoop dat jullie mij hierbij zullen steunen.
Toch wil ik er woensdag perse op de een of andere manier bij zijn. Ik ga dan samen met Mieke naar de kerk hier in Can Tho. We weten een plek waar we kaarsjes kunnen kopen en zullen vanaf deze plek op de wereld aan Erik denken en zo kan ik er toch een beetje bij zijn. Ik zit dan wel aan de andere kant van de wereld, maar waar je ook ter wereld zit: we voelen hetzelfde en denken allemaal aan Erik.
Ik hoop dat Erik, tante Gerry, ome Gerrit en Mark en Marijke en de rest van mijn familie op de een of andere manier toch voelen dat ik aan ze denk en voor ze bid, ook al zit ik hier in Vietnam.
Heel veel sterkte iedereen en ik denk aan jullie…
Liefs,
Esther
PS: Mieke je bent een topmeid, ik heb veel steun aan je! Alice en Isa: jullie staan ook voor me klaar, echt heel fijn!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Lieve Erik,
Ik kan het niet geloven, beseffen of bevatten dat je er niet meer bent. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, want woorden zijn hier gewoon niet voor. Oneerlijk, ongrijpbaar en ondenkbaar dat dit is gebeurd. Ik heb vaak naar onze neven en nichtenfoto gekeken de afgelopen dagen en ik vind het fijn dat ik dit aandenken nu bij me heb en kan bekijken wanneer ik dat wil. En wat ben ik blij dat we deze foto gemaakt hebben, iedereen bij elkaar, zoals het nu nog zou moeten zijn, want je was nog veel te jong…
Voor mij is het nog eens extra moeilijk om te geloven dat je er niet meer bent, ik maak het niet van dichtbij mee. Maar wanneer ik mijn vaders stem en verslagenheid hoor, voel ik me machteloos en alleen op de wereld in Vietnam.
Ik vind het dan ook erg dat ik niet lijfelijk bij jou en onze familie kan zijn om ze steunen, maar in gedachten en met mijn hart ben ik wel bij jullie. Ik hoop dat jij dat weet en deze boodschap aan iedereen kan doorgeven. Want ik geloof, dat waar je ook ter wereld ook zit, een ziel van iemand aanwezig kan zijn en je in contact kan staan met degenen die je dierbaar zijn.
Ik ga dan ook aan deze kant van de wereld voor je bidden en aan je denken in de kerk van Can Tho. Ik zal zodra ik terug ben in Nederland je papa en mama en Mark en Marijke opzoeken om hen te troosten en om samen jou te herdenken.
Erik je was een hele lieve neef met het hart op de goede plek; altijd geïnteresseerd, vrolijk, grote lach op je gezicht, gezellig en altijd wel wat te vertellen. Ik kon het goed met je vinden. Je kwam altijd trouw naar mijn ouders’ verjaardag, wat ze altijd heel erg op prijs stelden, de tuin werd dan weer wat opgefleurd! Hun petekind die ervoor zorgde, wanneer hij kon, er gezellig bij te zijn. Nu zal iedereen jou moeten missen, ik dus ook. Niets zal meer hetzelfde zijn. Maar weet dat je in ons hart zit en we je niet zullen vergeten.
Heel veel liefs,
Esther
-
30 Juli 2011 - 16:44
Sandra Axel & Zoë:
Hoi Esther,
Met tranen in onze ogen hebben wij jouw verslag gelezen. We leven ontzettend met je mee en zouden jou het liefst komen halen. Ongelooflijk hoe sterk je gevoel kan zijn. Dat geeft weer aan dat afstand niet belangrijk is. Hoewel het bijwonen van de uitvaart jouw ultieme wens is, wordt jou aanwezigheid in Vietnam een hogere prioriteit toegekend. Zie het maar zo dat je Erik niet meer kunt helpen, maar die lieve kleine wezentjes wel. Met jou aanwezigheid ben je elke dag het zonnetje in hun leven. Zoals gezegd speelt afstand geen rol om je betrokken te voelen. Jouw moment straks in de kerk van Can Tho is straks even sterk, zo niet sterker als blijk van medeleven. Wij wensen jou heel veel liefde en kracht voor de komende periode. Wij proberen jou vanuit Geleen in gedachte te steunen. Laat je niet leiden door verlangen. Put kracht uit alle lieve mensen om je heen. Hoewel wij Erik niet hebben gekend moet het een heel bijzonder persoon zijn geweest opmakende uit jouw woorden. Afgaande van jou voorgevoel is en blijft jouw band met Erik overal op de wereld even sterk. Jullie herinnering aan Erik laten hem in gedachten verder leven. Kop op meid! Wij houden van jou. XXX SAZ -
30 Juli 2011 - 19:59
Ben En Carin:
lieve esther
wij zullen samen met jou en Mieke as woensdag hier ook een kaarsje aansteken om in ieder geval jou en je familie bij te staan in deze moeilijke tijd
nogmaals heel veel sterkte toegewenst -
30 Juli 2011 - 20:35
Henny:
Hoi Esther.
Esther, normaal een leuk berichtje of gekke zeiver, maar nu kan ik het niet.
Schrikken toen ik het bericht las, ik heb er geen woorden voor.
Ik wens je heel heel veel sterkte toe en fijn dat je mijn lieve nicht Mieke bij je hebt die je steunt.
Wij leven met je mee ook woensdag zal ik extra aan jullie denken.
Sterkte.
Dikke smak. Henny. -
31 Juli 2011 - 08:44
Patty:
Lieve Esther,
Heel veel sterkte voor jou en je familie de komende tijd. Ik zal woensdag aan jullie denken en een kaarsje aansteken!!!
Dikke knuffel Patty -
31 Juli 2011 - 09:09
Rob En Immy:
Heey esther,
Tranen in onze ogen hebben wij jou verslag van Erik gelezen.
Je hebt er alles aan gedaan om een reis terug te pakken,maar hellaas is dit niet gelukt. Niemand neemt jou daar kwalijk over..
Jij neemt woensdag in Vietnam afscheid van Erik,je gaat daar naar de kerk en je steekt daar een kaarsje aan voor Erik. In onze gedachten ben jij er woensdag er bij.
Hou je taai en probeer er van te genieten..
Liefs Rob en Immy -
31 Juli 2011 - 09:26
Wat Erg:
Hoi Esther,
wat erg van je neef, dat moet ook wel heel erg zijn als je dan niet even een vliegtuig naar huis kunt pakken.We hebben erg met je te doen en ook met je ouders, oom en tante en de rest.
We wensen je heel veel sterkte, gelukkig heb je heel veel werk daar in Vietnam met al die zielige kindertjes, hou je sterk meisje, liefs en groetjes joost en jacky -
31 Juli 2011 - 10:30
Silvia:
Hoi Esther,
Ik lees zojuist je verslag, vreselijk het een bericht van je neef.
Heel veel sterkte voor de komende periode. Er is daar voldoende werk tussen de kindjes, hopelijk een klein beetje afleiding voor jou!!!
Je bent een sterke vrouw, dat blijkt uit alles wat je al hebt ondernomen en meegemaakt.
Veel liefs van Silvia. -
31 Juli 2011 - 11:55
Wilja:
Lieve Esther,
met kippenvel en tranen in mijn ogen heb ik net je verslag gelezen. Wat heftig. Ik kan me voorstellen dat je inderdaad nu liever hier zult zijn. En het feit dat dat nu niet kan, maakt het voor jou niet makkelijker. Dat het overmacht is dat je er niet bij kunt zijn, zal je familie zeker begrijpen. Ook al zit je aan de andere kant van de wereld, het feit dat je in gedachten bij je familie zult zijn, zullen ze zeker voelen! Ook al is de afstand nog zo groot, jouw aanwezigheid zal toch dichtbij gevoeld worden.
Probeer de laatste weken toch de kracht te vinden om er het beste van te maken en evengoed proberen te genieten van de kleine mooie dingen die je daar meemaakt. Als ik zo lees wat je over Erik hebt geschrevven, zou hij dat denk ik wel gewild hebben.
Heel veel sterkte, meis!!
Dikke X -
31 Juli 2011 - 17:15
Joyce:
Lieve Es!
Heel veel sterkte meid!! Ik hoop dat je een beetje afleiding kan vinden daarzo.
Ik zal aan je denken!
Dikke kus -
31 Juli 2011 - 18:31
Jack, Rigette, Julia:
Hoi Esther,
In je reisverslag hebben wij het vreselijke bericht over je neef Erik gelezen.
Wij willen jou en je familie heel veel sterkte toewensen met dit verlies.
Dat jij nu in Vietnam zit en niet bij je familie kan zijn is erg moeilijk. Hopelijk krijg je door het goede werk dat jij daar doet extra kracht om door deze zware tijd heen te komen.
Groeten en veel sterkte van Jack, Rigette en Julia. -
31 Juli 2011 - 18:40
Annemie, Dirk, Tila:
Lieve Esther, we zijn net terug van een paar daagjes bij tante Tila en hebben het nieuws van je vader gehoord. We vinden het heel erg en leven met jullie familie mee. Heel veel sterkte de komende tijd en we zullen woensdag veel aan jou denken. Ook van tante TIla heel veel liefs en een knuffel van Dirk en mij.
-
31 Juli 2011 - 19:20
Mama:
HA sjatteke.
Er komt zo veel op me af dat ik nu pas tijd heb om even te reageren gelukkig hebben we wel kunnen smsen en heb van papa gehoord dat jullie veel geskypt hebben, daar ben ik erg blij mee.
Idereen van fam leven erg met jou mee. Het bericht wat je voor Erik hebt gemaakt wordt dinsdag tijdens de avondwaken en woensdag tijdens de H.mis voorgelezen. Tante Gerry en ome Gerrit leven ook met je mee en wensen jou daar in Vietnam erg veel sterkte. wij steken voor jou op deze dag ook een kaarsje aan,zodat je ook bij ons bent ondanks dat ik je niet kan vasthouden.
heel veel liefs van mama en een dikke kus/poot van Gonzo.
\ -
31 Juli 2011 - 19:26
Carolien:
Hoi Esther,ik heb het bericht over je neef via je vader te horen gekregen. Ik vond het al vreemd dat hij belde ,maar aan zoiets dacht ik niet. Ik ben toen een hele tijd met Gonzo gaan wandelen en ik merkte dat hij ook helemaal van slag was.Hij liep de hele tijd achter mij inplaats van vooruit te stuiven. Ik zag gewoon aan zijn koppie dat hij ook verdrietig was.Zo kun je zien dat beesten toch ook alles meekrijgen. S,avonds heb ik hem nog een keer uitgelaten en ook te eten gegeven. Hij was toen wel iets anders dan s,middags. Hij vroeg echt aandacht van mij. Ik heb toen een maiskolf afgeplukt en met hem gespeeld. Na een hele tijd gelopen te hebben heb ik hem thuis wat eten gegeven en daar had hij wel trek in. S,avonds belde je moeder op hoe het gegaan was met de hond en toen heb ik het haar verteld. Tussen het snikken door heeft je moeder toch nog redelijk kunnen vertellen,terwijl ik aan de andere kant van de lijn zat te bibberen over het hele gebeuren van Erik. Natuurlijk kan ik Erik niet persoonlijk maar ik heb hem wel eens gezien bij jullie op de verjaardag.Het is toch wel sterk dat jij je die dag niet lekker voelde,zo zie je maar wat jullie toch een sterke band hebben in de familie.Ik hoop dat je toch nog je werk goed af kunt maken zoals je gewenst had al zal het moeilijk voor je zijn. Fijn dat je een goede steun aan Mieke hebt en aan alle reacties die je krijgt van de mensen. Heel veel sterkte en zal woensdag aan jullie allemaal denken en ook een kaarsje aansteken. Groetjes Carolien. -
31 Juli 2011 - 19:28
Gerrie/Gerrit :
Lieve Esther,
We zijn supertrots op jou! Ondanks het grote verdriet dat wij hier hebben. Hou je daar taai en probeer te genieten. Erik zou graag willen dat je doorgaat met het dagelijkse leven. Dit houd ook in dat hij zou willen dat jij je vrijwillligerswerk afmaakt. Ook wij denken aan jou, want jou bericht aan Erik wordt voorgedragen in de kerk en bij de crematie door Immy.
Heel veel liefs en knuffels van tante Gerrie en ome Gerrit!
P.s Wij geven een dikke knuffel aan Erik van jou! -
31 Juli 2011 - 20:07
Sonja (je Nicht):
Hi Esther, meid...
Wat erg zeg van jouw neef, zo n jonge knul, dat hoort toch niet. Maar ook voor jou, want je zit daar aan de andere kant van de wereld. Het is moeilijk om er niet te kunnen zijn en een arm om je oom en tante en ouders heen te kunnen slaan. Maar meid, ze weten het wel hoor, dat je er bent in jouw gedachten en dat je het heel erg vind. Over niet al te lange tijd kun je ze zelf vertellen hoe erg je het vindt en ze alle steun geven.
Esther, probeer op te gaan in je werk en de mooie vriendschappen die je daar maakt. Je doet heel waardevol werk daar, vergeet dat niet. Ik hoop dat je hoop en kracht kan putten uit wat je voor die kindertjes betekent.
Heel veel sterkte voor jou en je ouders en Rob en natuurlijk voor je familie, tante en oom.
-
31 Juli 2011 - 20:12
Tante Jeanny:
Hoi meissie,
Hoe is het daar? Wat een gedoe, hè. Jij zo ver weg in Vietnam en Rick in de Phillipijnen. Wij zaten zelf in Spanje. En toen kwam plotseling een telefoontje van jouw vader. Niemand had het beter over kunnen brengen dan hij. Ondanks alles was hij voor mij meteen een grote steun. Meteen dacht ik ook aan jou, zo ver weg. Ook moest ik aan Bjorn denken, die zit nu nog in Kroatië. Hij heeft er ook alles aan gedaan en kan dinsdagavond laat pas bij ons zijn. Ik zal blij zijn als ik hem in mijn armen kan sluiten. Wij gaan hem dinsdag samen met Mike en Ilse op het vliegveld halen. Veel van zijn vrienden gaan ook mee om hem op te vangen en een steun voor hem te zijn. Hij is in Kroatië heel sterk geweest en heeft tante Gerrie en ome Gerrit daar opgevangen en hen begeleidt tot aan de douane op het vliegveld. Hij was voor hen de eerste steun en zij zijn hem daar ook heel dankbaar voor.
Die brief van jou, wat geweldig, heb ik gelezen samen met Erik. Het betekent heel veel voor iedereen hier. Meid, ik ben trots op je hoe je dit voor elkaar hebt gekregen. Geweldig! Een plekje ergens op de wereld, zo ver weg, maar toch heel dichtbij. Je hebt er alles aan gedaan om bij ons te kunnen zijn, maar helaas is dat niet gelukt. In gedachten ben jij bij ons, maar wij ook bij jou. Vraag aan Mieke of ze je omarmt bij het aansteken van de kaarsjes en voel dan de warmte van een dikke vette knuffel van mij voor jou. Zo kan ik hopelijk toch een steun voor je zijn.
Liefs en een dikke vette kus en knuffel van tante Jeanny en ome Arno -
01 Augustus 2011 - 13:32
Tessa:
hoi esther,
ik vind het vreselijk wat er is gebeurt met je neef voor jou en je familie..het moet een ongelooflijke klap voor je zijn geweest en zeker nu je ook nog zo ver van huis bent.je hebt een prachtig verhaal over erik geschreven en als dat bij de h.mis word voorgelezen,dan ben je er toch een beetje bij.ik wens jou heel veel sterkte voor woensdag als je daar naar de kerk gaat en voor de komende tijd en hopelijk kun je toch nog je werk voor die kindertjes daar met een goed gevoel afmaken.
hou je goed en ik denk aan je en veel liefs van tessa en dave -
01 Augustus 2011 - 15:00
Truus/Jan:
Estherke,
We zijn heel erg geschokt door het lezen van jouw verslag. Dit maakt het voor jou extra moeilijk om de kracht te vinden door te gaan met dat waaraan je met zoveel passie bent begonnen. Toch zal dit ook een goede afleiding zal en je een gevoel geven op een of andere manier bij jouw neef te zijn. Uit ervaring weet ik dat je hieruit ook weer moed kunt putten en er weer voor de volle 100% tegenaan zult gaan. Zeker met al die lieve mensen rondom je.
Wij wensen jou en je familie heel veel sterkte!
Dikke knuffel.
Truus. -
01 Augustus 2011 - 20:49
Jo:
Esther,
Ik leef intens met jou en met jouw familie mee.
De brief die je schrijft aan jouw Erik is mooi en het zal je zeker sterken om dit verlies te verwerken als je zo aan hem blijft denken. Ik wens je veel sterkte toe, Esther.
In het komende verslag lees ik hoe voortvarend je weer bezig bent. Knap meisje.
Het geeft jou zeker een grote voldoening om die arme drupkes te verblijden met mooie cadeaus.
Ook hier zul je de "hand "van jouw Erik in terug herkennen.
Esther sterkte en hou je taai.
Groetjes Jo
-
02 Augustus 2011 - 10:29
Harry En Truusje:
Lieve Esther,
Veel sterkte met het verwerken van dit vreselijke nieuws.
We begrijpen dat het heel moeilijk is om dit alleen te verwerken nu je zover weg bent.
Ed en Franca zullen natuurlijk veel aan je denken nu je het zó moeilijk hebt en dat geeft jou ook troost en steun.
Met je ontroerende brief aan Erik ben je toch aanwezig en je gedachten sturen kracht naar je familie.
Het geeft je troost dat je wat kunt doen.
Veel sterkte en wij zullen een kaarsje branden voor jou, voor Erik en zijn familie en Ed en Franca.
Veel liefs,
Harry en Truusje
-
02 Augustus 2011 - 13:03
Sjaak En Leny:
Hallo Esther Ik heb 2 dagen geleden ook naar jouw geschreven maar heb natuurlijk iets verkeerd gedaan. Wy willen jou morgen heel veel sterkte toe wensen en wy weten dat je erby zult zyn .Je verslag zal voorgelezen worden en iedereen weet dat je erby bent !Het zal heel moeilyk zyn voor je .Wy zullen in gedachten by jou , Ed , Franka, Rob en je familie zijn. Liefs Sjaak Leny en Ramona -
03 Augustus 2011 - 04:37
Janneke:
Lieve Esther,
Hoorde gisteren in de kerk je brief die je geschreven hebt aan Erik, heb met pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen naar zitten luisteren.
Ik hoorde van Rob dat je deze site had, heb met kippenvel en tranen in mijn ogen je verslag zitten lezen gisteren.
Ben blij dat die paar woorden je zo goed deden, ik was ook blij en het deed mij ook heel erg goed jou stem even te horen.
In gedachten en in onze harten bij je er vandaag bij en we voelen je allen in ons midden.
Zo mooi te horen dat jij ook naar de kerk gaat en een kaarsje gaat aansteken, ben blij dat je een vriendin hebt daar die je zo steunt.
Ik wil je vanaf hier heel veel sterkte toewensen vandaag en de aankomende tijd. En we zien elkaar snel weer als je terug bent. Heb verder gewoon geen woorden meer die ik op papier kan zetten.
Heb je andere verslagen ook gelezen en je foto's bekeken, je doet echt zo'n goed werk daar.
Probeer dit met kracht en een glimlach voor alle kinderen daar af te maken. We zijn allemaal zo trots op je en Erik zou dat ook gewild hebben.
Op afstand een hele grote knuffel.... We denken aan je....
Liefs Janneke -
06 Augustus 2011 - 19:20
Kees:
Hey Esther,
Echt verschrikkelijk voor jou en je familie.
Heel veel sterkte en gecondoleerd in deze moeilijke tijd.
Jij doet zulke goede dingen aan de andere kant van de wereld en dat er dan zoiets verschrikkelijks gebeurd thuis.
ik vind het mooi dat jullie een kaarsje hebben gebrand, zo zijn jullie er toch bij geweest. Gedachten maakt alles een.
Hey gecondoleerd, ook je familie.
Veel sterkte.
Kees.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
