Blijven lachen en blijven zingen!

Zaterdag Thien An en Charity Hospital. Beide leuke projecten.
Bij Charity Hospital geholpen met groenten schillen. Niet met een aardappelmesje, maar met een mes van heb ik jou daar! Ze lagen natuurlijk dubbel hoe klungelig ik in het begin te werk ging. Mieke hebben ze maar meteen een ander werkje gegeven, want de laatste keer dat zij een mes in haar handen had, ging het mis ;-) Maar goed, ik laat me niet zo snel van de wijs brengen dus ben stug doorgegaan met mijn mes en de verschillende soorten onherkenbare groenten. Ze waren gelukkig tevreden. Daarna werd ik naar binnen gestuurd om mee te gaan helpen met het snijden van de groenten. Doe het ook niet anders dan voorgedaan, anders hoor je het wel! Er hangt een gezellige ontspannen sfeer. Je kunt alleen met weinig mensen communiceren. Alleen de twee jongens die ik lesgeef, spreken redelijk goed Engels. De twee mannen die Mieke lesgeeft zijn ook erg leergierig, alleen wat moeilijker te verstaan.
Rijst scheppen is toch een van de leukere bezigheden vind ik. De mensen blijven maar komen met hun potjes en pannetjes. Handig wanneer je van 1 t/m 5 kan tellen in het Vietnamees..want ze roepen het natuurlijk in hun eigen taal. Sommigen laten ook het aantal op hun handen zien. Maar eigenlijk is het toch nooit goed :) Vragen ze twee scheppen, vinden ze het toch teveel of te weinig en zo gaat het eigenlijk voortdurend, maar blijven lachen! Natuurlijk weer gegeten met de mannen.

Zaterdagavond met z’n viertjes thuis gekookt, heerlijke pasta met verschillende soorten groenten. Daarna lekker op tijd naar bed, heerlijk geslapen. Eindelijk weer eens, want dat was alweer een tijdje geleden.

Zondag was weer een pittige dag waar we alle vier niet naar uitkijken. Maar goed, toch met z’n allen op de fiets richting de Pagoda. Vandaag was het bewolkt en waaide het hard, dus de kinderen mochten niet gedoucht worden..erg jammer, want dan weten we meteen dat het voorlopig ook niet gebeurt. De kinderen roken niet al te fris en dan druk ik me nog zacht uit. Het is nog steeds vreselijk om te zien dat kinderen gewoon hun behoefte doen waar ze staan. Ze weten jammer genoeg niet beter.. zo sta je ook regelmatig met je voeten in een plas.
De pampers van de allerkleinsten worden hergebruikt. Ze worden te drogen gehangen en weer gebruikt als ze droog zijn.. kun je je misschien voorstellen hoe het daar ruikt met al deze geuren om je heen. Ik had een heel verdrietige baby bij me op schoot. Hij kroop echt zo dicht mogelijk tegen me aan. Hij had een natte broek merkte ik later..ik dus ook helaas.
Er lopen een heel aantal (grotere) kinderen de boel te terroriseren voor de anderen. Ze duwen, knijpen, slaan en trekken er op los. Ook richting ons. Toen een van ons deze kinderen een waarschuwing gaf, werden alle kinderen door de hoofdverzorgster in een rij tegen de muur gedirigeerd. Ze was het geklier zat. Ze pakte een stok en ging de onruststokers te lijf. Vreselijk om te zien

Het erge is eigenlijk dat deze kinderen uit pure verveling zo klieren. Ze schreeuwen letterlijk om aandacht en het recht van de sterkste geldt hier helaas echt. De dikste kinderen krijgen het meeste te eten, omdat ze hier zelf voor vechten. Verder hebben ze helemaal niks te doen. Twee keuzes: met elkaar spelen of elkaar te lijf gaan. Ze hebben geen speelgoed, er staan geen tafels, stoelen, ze wonen op een dakterras; een volledig kale ruimte. De kleren hangen te drogen aan de rand van het dakterras dus soms vinden ze een kleerhanger waar ze dan anderen mee irriteren. De drie verzorgers kunnen ze verbaal niet aan; ze praten niet tegen de kinderen, maar ze schreeuwen alleen maar en als ze niet luisteren krijgen ze met de stok. Echt niet te omschrijven.

Op een gegeven moment ben ik weer begonnen met zingen. ‘We maken een kringetje van jongens en van meisjes’. Binnen no-time had ik een hele kring bij elkaar. Ze maakten netjes een buiging en op een gegeven moment konden ze stukjes van het liedje meezingen (niet dat ze wisten wat ze precies zongen…), maar super leuk om al die lachende gezichtjes te zien. Het einde van het liedje was super! Allemaal juichen en springen. Helaas werd het ook regelmatig verstoord door kinderen die veel te ruw waren.. er zijn nog vele andere liedjes voorbij gekomen die we ook hebben uitgebeeld.

Ook gingen we vandaag met z’n vieren naar het City Orphanage. Wel prettig wanneer er wat meer handen zijn. Alice en ik hebben vooral wonden verzorgd van kinderen uit de eerste groep. Mijn EHBO-tasje gebruik ik dan ook vooral op de projecten om wondjes te ontsmetten en af te plakken.

We waren erg moe na vandaag, deze dag was weer slopend. Al die indrukken; gekrijs en gehuil van kinderen, maar ook gelach en plezier.. geschreeuw en gebrul van verzorgers, maar ook verzorgers die wel dankbaar zijn voor de dingen die je doet.

’s Avonds zijn we met Ms. Hann gaan eten, schijnt ook een contactpersoon te zijn hier in Vietnam. Ze wilde ons graag leren kennen.

Vandaag (maandag 25 juli) lekker uitgeslapen en gezellig met zijn vieren ontbeten. Daarna met Mieke naar de massagesalon gegaan voor een ontspannende massage. Maar ze gaan hier hardhandig te werk.. Soww, soms echt tanden op elkaar, maar toch ook wel ontspannend. Verder niet veel meer gedaan. Vanavond gaan we z’n vieren met Phuong (van Charity Hospital) en Ms. Hann eten en daarna naar een Karaokebar (echt iets voor mij…maar niet heus haha!).

Morgen Thien An; helaas gaat de schoolreis morgen niet door, is verschoven naar volgende week zondag! Verder nog even kaartjes regelen voor de bus en de boot naar Phu Quoc. We worden morgennacht om half 3 opgehaald en naar het busstation gebracht. We hebben er zin in!

xxxies Esther