Blijven lachen en blijven zingen!
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
25 Juli 2011 | Vietnam, Can Tho
Zaterdag Thien An en Charity Hospital. Beide leuke projecten.
Bij Charity Hospital geholpen met groenten schillen. Niet met een aardappelmesje, maar met een mes van heb ik jou daar! Ze lagen natuurlijk dubbel hoe klungelig ik in het begin te werk ging. Mieke hebben ze maar meteen een ander werkje gegeven, want de laatste keer dat zij een mes in haar handen had, ging het mis ;-) Maar goed, ik laat me niet zo snel van de wijs brengen dus ben stug doorgegaan met mijn mes en de verschillende soorten onherkenbare groenten. Ze waren gelukkig tevreden. Daarna werd ik naar binnen gestuurd om mee te gaan helpen met het snijden van de groenten. Doe het ook niet anders dan voorgedaan, anders hoor je het wel! Er hangt een gezellige ontspannen sfeer. Je kunt alleen met weinig mensen communiceren. Alleen de twee jongens die ik lesgeef, spreken redelijk goed Engels. De twee mannen die Mieke lesgeeft zijn ook erg leergierig, alleen wat moeilijker te verstaan.
Rijst scheppen is toch een van de leukere bezigheden vind ik. De mensen blijven maar komen met hun potjes en pannetjes. Handig wanneer je van 1 t/m 5 kan tellen in het Vietnamees..want ze roepen het natuurlijk in hun eigen taal. Sommigen laten ook het aantal op hun handen zien. Maar eigenlijk is het toch nooit goed :) Vragen ze twee scheppen, vinden ze het toch teveel of te weinig en zo gaat het eigenlijk voortdurend, maar blijven lachen! Natuurlijk weer gegeten met de mannen.
Zaterdagavond met z’n viertjes thuis gekookt, heerlijke pasta met verschillende soorten groenten. Daarna lekker op tijd naar bed, heerlijk geslapen. Eindelijk weer eens, want dat was alweer een tijdje geleden.
Zondag was weer een pittige dag waar we alle vier niet naar uitkijken. Maar goed, toch met z’n allen op de fiets richting de Pagoda. Vandaag was het bewolkt en waaide het hard, dus de kinderen mochten niet gedoucht worden..erg jammer, want dan weten we meteen dat het voorlopig ook niet gebeurt. De kinderen roken niet al te fris en dan druk ik me nog zacht uit. Het is nog steeds vreselijk om te zien dat kinderen gewoon hun behoefte doen waar ze staan. Ze weten jammer genoeg niet beter.. zo sta je ook regelmatig met je voeten in een plas.
De pampers van de allerkleinsten worden hergebruikt. Ze worden te drogen gehangen en weer gebruikt als ze droog zijn.. kun je je misschien voorstellen hoe het daar ruikt met al deze geuren om je heen. Ik had een heel verdrietige baby bij me op schoot. Hij kroop echt zo dicht mogelijk tegen me aan. Hij had een natte broek merkte ik later..ik dus ook helaas.
Er lopen een heel aantal (grotere) kinderen de boel te terroriseren voor de anderen. Ze duwen, knijpen, slaan en trekken er op los. Ook richting ons. Toen een van ons deze kinderen een waarschuwing gaf, werden alle kinderen door de hoofdverzorgster in een rij tegen de muur gedirigeerd. Ze was het geklier zat. Ze pakte een stok en ging de onruststokers te lijf. Vreselijk om te zien
Het erge is eigenlijk dat deze kinderen uit pure verveling zo klieren. Ze schreeuwen letterlijk om aandacht en het recht van de sterkste geldt hier helaas echt. De dikste kinderen krijgen het meeste te eten, omdat ze hier zelf voor vechten. Verder hebben ze helemaal niks te doen. Twee keuzes: met elkaar spelen of elkaar te lijf gaan. Ze hebben geen speelgoed, er staan geen tafels, stoelen, ze wonen op een dakterras; een volledig kale ruimte. De kleren hangen te drogen aan de rand van het dakterras dus soms vinden ze een kleerhanger waar ze dan anderen mee irriteren. De drie verzorgers kunnen ze verbaal niet aan; ze praten niet tegen de kinderen, maar ze schreeuwen alleen maar en als ze niet luisteren krijgen ze met de stok. Echt niet te omschrijven.
Op een gegeven moment ben ik weer begonnen met zingen. ‘We maken een kringetje van jongens en van meisjes’. Binnen no-time had ik een hele kring bij elkaar. Ze maakten netjes een buiging en op een gegeven moment konden ze stukjes van het liedje meezingen (niet dat ze wisten wat ze precies zongen…), maar super leuk om al die lachende gezichtjes te zien. Het einde van het liedje was super! Allemaal juichen en springen. Helaas werd het ook regelmatig verstoord door kinderen die veel te ruw waren.. er zijn nog vele andere liedjes voorbij gekomen die we ook hebben uitgebeeld.
Ook gingen we vandaag met z’n vieren naar het City Orphanage. Wel prettig wanneer er wat meer handen zijn. Alice en ik hebben vooral wonden verzorgd van kinderen uit de eerste groep. Mijn EHBO-tasje gebruik ik dan ook vooral op de projecten om wondjes te ontsmetten en af te plakken.
We waren erg moe na vandaag, deze dag was weer slopend. Al die indrukken; gekrijs en gehuil van kinderen, maar ook gelach en plezier.. geschreeuw en gebrul van verzorgers, maar ook verzorgers die wel dankbaar zijn voor de dingen die je doet.
’s Avonds zijn we met Ms. Hann gaan eten, schijnt ook een contactpersoon te zijn hier in Vietnam. Ze wilde ons graag leren kennen.
Vandaag (maandag 25 juli) lekker uitgeslapen en gezellig met zijn vieren ontbeten. Daarna met Mieke naar de massagesalon gegaan voor een ontspannende massage. Maar ze gaan hier hardhandig te werk.. Soww, soms echt tanden op elkaar, maar toch ook wel ontspannend. Verder niet veel meer gedaan. Vanavond gaan we z’n vieren met Phuong (van Charity Hospital) en Ms. Hann eten en daarna naar een Karaokebar (echt iets voor mij…maar niet heus haha!).
Morgen Thien An; helaas gaat de schoolreis morgen niet door, is verschoven naar volgende week zondag! Verder nog even kaartjes regelen voor de bus en de boot naar Phu Quoc. We worden morgennacht om half 3 opgehaald en naar het busstation gebracht. We hebben er zin in!
xxxies Esther
Bij Charity Hospital geholpen met groenten schillen. Niet met een aardappelmesje, maar met een mes van heb ik jou daar! Ze lagen natuurlijk dubbel hoe klungelig ik in het begin te werk ging. Mieke hebben ze maar meteen een ander werkje gegeven, want de laatste keer dat zij een mes in haar handen had, ging het mis ;-) Maar goed, ik laat me niet zo snel van de wijs brengen dus ben stug doorgegaan met mijn mes en de verschillende soorten onherkenbare groenten. Ze waren gelukkig tevreden. Daarna werd ik naar binnen gestuurd om mee te gaan helpen met het snijden van de groenten. Doe het ook niet anders dan voorgedaan, anders hoor je het wel! Er hangt een gezellige ontspannen sfeer. Je kunt alleen met weinig mensen communiceren. Alleen de twee jongens die ik lesgeef, spreken redelijk goed Engels. De twee mannen die Mieke lesgeeft zijn ook erg leergierig, alleen wat moeilijker te verstaan.
Rijst scheppen is toch een van de leukere bezigheden vind ik. De mensen blijven maar komen met hun potjes en pannetjes. Handig wanneer je van 1 t/m 5 kan tellen in het Vietnamees..want ze roepen het natuurlijk in hun eigen taal. Sommigen laten ook het aantal op hun handen zien. Maar eigenlijk is het toch nooit goed :) Vragen ze twee scheppen, vinden ze het toch teveel of te weinig en zo gaat het eigenlijk voortdurend, maar blijven lachen! Natuurlijk weer gegeten met de mannen.
Zaterdagavond met z’n viertjes thuis gekookt, heerlijke pasta met verschillende soorten groenten. Daarna lekker op tijd naar bed, heerlijk geslapen. Eindelijk weer eens, want dat was alweer een tijdje geleden.
Zondag was weer een pittige dag waar we alle vier niet naar uitkijken. Maar goed, toch met z’n allen op de fiets richting de Pagoda. Vandaag was het bewolkt en waaide het hard, dus de kinderen mochten niet gedoucht worden..erg jammer, want dan weten we meteen dat het voorlopig ook niet gebeurt. De kinderen roken niet al te fris en dan druk ik me nog zacht uit. Het is nog steeds vreselijk om te zien dat kinderen gewoon hun behoefte doen waar ze staan. Ze weten jammer genoeg niet beter.. zo sta je ook regelmatig met je voeten in een plas.
De pampers van de allerkleinsten worden hergebruikt. Ze worden te drogen gehangen en weer gebruikt als ze droog zijn.. kun je je misschien voorstellen hoe het daar ruikt met al deze geuren om je heen. Ik had een heel verdrietige baby bij me op schoot. Hij kroop echt zo dicht mogelijk tegen me aan. Hij had een natte broek merkte ik later..ik dus ook helaas.
Er lopen een heel aantal (grotere) kinderen de boel te terroriseren voor de anderen. Ze duwen, knijpen, slaan en trekken er op los. Ook richting ons. Toen een van ons deze kinderen een waarschuwing gaf, werden alle kinderen door de hoofdverzorgster in een rij tegen de muur gedirigeerd. Ze was het geklier zat. Ze pakte een stok en ging de onruststokers te lijf. Vreselijk om te zien
Het erge is eigenlijk dat deze kinderen uit pure verveling zo klieren. Ze schreeuwen letterlijk om aandacht en het recht van de sterkste geldt hier helaas echt. De dikste kinderen krijgen het meeste te eten, omdat ze hier zelf voor vechten. Verder hebben ze helemaal niks te doen. Twee keuzes: met elkaar spelen of elkaar te lijf gaan. Ze hebben geen speelgoed, er staan geen tafels, stoelen, ze wonen op een dakterras; een volledig kale ruimte. De kleren hangen te drogen aan de rand van het dakterras dus soms vinden ze een kleerhanger waar ze dan anderen mee irriteren. De drie verzorgers kunnen ze verbaal niet aan; ze praten niet tegen de kinderen, maar ze schreeuwen alleen maar en als ze niet luisteren krijgen ze met de stok. Echt niet te omschrijven.
Op een gegeven moment ben ik weer begonnen met zingen. ‘We maken een kringetje van jongens en van meisjes’. Binnen no-time had ik een hele kring bij elkaar. Ze maakten netjes een buiging en op een gegeven moment konden ze stukjes van het liedje meezingen (niet dat ze wisten wat ze precies zongen…), maar super leuk om al die lachende gezichtjes te zien. Het einde van het liedje was super! Allemaal juichen en springen. Helaas werd het ook regelmatig verstoord door kinderen die veel te ruw waren.. er zijn nog vele andere liedjes voorbij gekomen die we ook hebben uitgebeeld.
Ook gingen we vandaag met z’n vieren naar het City Orphanage. Wel prettig wanneer er wat meer handen zijn. Alice en ik hebben vooral wonden verzorgd van kinderen uit de eerste groep. Mijn EHBO-tasje gebruik ik dan ook vooral op de projecten om wondjes te ontsmetten en af te plakken.
We waren erg moe na vandaag, deze dag was weer slopend. Al die indrukken; gekrijs en gehuil van kinderen, maar ook gelach en plezier.. geschreeuw en gebrul van verzorgers, maar ook verzorgers die wel dankbaar zijn voor de dingen die je doet.
’s Avonds zijn we met Ms. Hann gaan eten, schijnt ook een contactpersoon te zijn hier in Vietnam. Ze wilde ons graag leren kennen.
Vandaag (maandag 25 juli) lekker uitgeslapen en gezellig met zijn vieren ontbeten. Daarna met Mieke naar de massagesalon gegaan voor een ontspannende massage. Maar ze gaan hier hardhandig te werk.. Soww, soms echt tanden op elkaar, maar toch ook wel ontspannend. Verder niet veel meer gedaan. Vanavond gaan we z’n vieren met Phuong (van Charity Hospital) en Ms. Hann eten en daarna naar een Karaokebar (echt iets voor mij…maar niet heus haha!).
Morgen Thien An; helaas gaat de schoolreis morgen niet door, is verschoven naar volgende week zondag! Verder nog even kaartjes regelen voor de bus en de boot naar Phu Quoc. We worden morgennacht om half 3 opgehaald en naar het busstation gebracht. We hebben er zin in!
xxxies Esther
-
25 Juli 2011 - 11:18
Jacky:
Nou Nou wat zielig allemaal, maar wat kun je er weinig aan doen, dat lijkt me wel heel erg voor die kinderen want is dat nog wel leven???? veel sterkte ermee liefs en groetjes ook van sonja saskia en joost,bay bay jacky -
25 Juli 2011 - 17:33
Jos & Raf:
Hallo Esther.
Erg aangrijpend wat je allemaal beschrijft. Hou je vast aan de positieve dingen die je meemaakt en probeer toch ook bij al het leed dat je ziet te "genieten" van je belevenissen.
Groetjes Jos & Raf -
25 Juli 2011 - 19:01
Ingrid:
Ha wicht van mich.
Mijn maag draait om als ik lees hoe er met de kinderen om wordt gegaan. Dat slaan en die foto waar de kinderen op het houten bed liggen te slapen. Ik zou er echt moeite mee hebben. Zou me waarschijnlijk ook niet in kunnen houden als ze kinderen gingen slaan. Echt vreselijk. Dan moet je je verstand maar even helemaal op nul zetten. Echt Esther, petje af voor wat je doet.
Ik vind trouwens dat je er geweldig uitziet. 'n Stralende Esther. Dat is fijn om te zien.
Geniet van wat je doet, van die glimlach of die knuffel. Want dan weet je dat het goed is.
Heel veel groetjes,
Ingrid xxx
-
25 Juli 2011 - 19:39
Marlea:
Hoi Esther.
Ik heb met genoegen al je verhalen gelezen en het lezen maakt al indruk. Jij hebt Vietnam dadelijk wel op een hele andere manier gezien dan ik denk ik. Ik ga toch als ik je verhalen zo lees als lekkere toerist in de toeristen streken een kijkje nemen. Moet wel zeggen dat ik niet kan wachten om donderdag het vliegtuig in te stappen. Wie weet dat we elkaar nog onverwachts tegen komen.
groetjes Marlea
-
25 Juli 2011 - 20:44
Jo:
Ha die esther,
Het werken in die tehuizen lijkt me ontzettend moeilijk,vooral als je ziet/leest hoe ze met die arme drupkes omgaan zeg. Nou dan breng jij nog de ZON in hun leven. Zo doorgaan want die blije gezichtjes zal jouw sterken. Tip; maar verdeel je krachten.
Vraagje komen die kinderen wel eens de deur uit??? Worden ze niet door kennissen of zo getrakteerd op een dagje uit?
Je ziet maar weer eens overduidelijk in welke landje wij leven!!!!! Wij beseffen dat NIET, maar jij des te beter.
Esther door jouw verslagen krijg ik toch enigszins een goed beeld van dat land.
Vraagje: merk je nog iets van Amerikaanse invloeden. Ik denk dan aan de vietnam-oorlog. Of is dit al niet meer tezien/of ze praten er niet meer over.
Esther, werk ze maar.... rust ook op tijd. Veel plezier.
Groetjes uit Tungelder.
Jo -
26 Juli 2011 - 18:49
Nini:
Hey Es,
Wat een verhalen allemaal, zo zie je maar hoe goed we het hier in NL. hebben en wat wij voor deze mensen kunnen betekenen. Natuurlijk wisten we dat al, maar als je zo met je neus op de feiten wordt gedrukt is het toch wel schrikken. Maar hopelijk weten deze kinderen niet hoe goed wij het hebben, dat zou nog pijnlijker voor hun zijn. En er zijn ook genoeg mooie momenten, denk maar aan de kinderen die je aan het lachen krijgt. Echt goed van je dat je deze stap hebt genomen en dat je er voor deze kinderen bent. Zorg dat je zelf inziet dat je die kinderen een goede tijd bezorgt en zorg ook voor voldoende rust momenten voor jezelf. Ik vind nog dat je weinig vrije tijd hebt, had gedacht dat je wat meer vrije tijd zou hebben. Want dit werk gaat je niet in de koude kleren zitten, dus het is belangrijk dat je de dingen ook weer van je af kunt zetten, dus neem vooral voldoende massages. Eenmaal terug in NL. heb je het geld er niet meer voor ;)
Je uitstapjes zijn om jaloers op te zijn, dan zie je het echte Vietnamese leven eens, want dit is echt wel anders dan de toeristische kant. Nou die zal waarschijnlijk voor mij altijd onbekend blijven, want ik denk niet dat ik dit zou kunnen.
Fantastisch om je verhalen te lezen, ben benieuwd naar je volgende.
Geniet nog van je resterende weekjes en van de massages die nog komen ;)
Dieke Kuzz van Nien -
26 Juli 2011 - 22:44
Henny:
Ha Esther.
Wat heftig weer wat ik moet lezen. De rillingen gaan door mijn lijf als ik het lees.
Ik kan me daar zo kwaad over maken. Maar goed dat de kinderen blij zijn met jullie en wat zingen doet bij die hupkes.
Over zingen gesproken. Wij hebben nog leden nodig bij ons koor in Wessem, Mieke mag je dan meenemen, maar is wel erg ver van Alkmaar.
Na een heerlijke massage en na het heerlijke eten (een ei) ga je een aantal dagen weg.
Geniet er lekker van. Zeg tegen Mieke dat ze die strohoed niet vergeet te kopen en ik verheug me weer op het volgende verslag.
Groetjes uit Wessem. -
27 Juli 2011 - 19:25
Mama:
Ha sjatteke
Als je dit nog leest wensen we jou een paar hele gezellige dagen.
Daar op het bounty eiland, laat je maar lekker verwennen.
Dit heb je dubbel en dik verdient, en kun je nieuwe energie opdoen voor de komende 2 weken.
bey bey kusjes en veel liefs van ons en Gonzo.
mama. -
28 Juli 2011 - 16:11
Joyce:
Heey Es!
Nou respect hoor dat je dat kan..ik denk dat ik daar al achter de tralies gezeten had aangezien ik die verzorgers zelf met een stok te lijf ging...vreselijk voor die kleine kindjes!! Maar gelukkig kan jij ze teminste nog een lachje op hun gezicht toveren :) erg mooi.
enne kun je misschien zo'n masseer vietnamees meenemen??? ;)
Het gaat je goed!! heel veel succes
xxx Joyce -
28 Juli 2011 - 16:11
Marjo Ramakers:
Hallo Esther!
Vandaag even alle ontvangen reisverslagen gelezen, die ik nog niet gezien had.
We zijn n.l. een weekje in de Vogezen geweest: mooi, maar koud en nat!
Ik vind het nog steeds ontzettend knap, hoe je dit werk volhoudt!
En bovendien krijg je ook nog een indruk van het echte Vietnam.
Ik wens je veel succes en zorg ook goed voor jezelf!
Groetjes, Marjo.
-
28 Juli 2011 - 17:21
Inge Bouten:
Hee meid. Wat super om te lezen jouw verhalen!! Maar ook zo herkenbaar om te lezen hoe je die cultuurverschillen ervaart.
Geniet er nog maar lekker van!!
Ik blijf je volgen..
x Inge -
28 Juli 2011 - 19:57
Claire:
Heeeee essie,
Allereerst heb ik enorm veel respect voor jou, dat jij dat daar allemaal aan kan zien. Ik jank me al bijna een oog uit van de fotos en je verhalen, laat staan in levende lijve.
Fijn dat je het daar zo goed naar je zin hebt. Leuke mensen ontmoet waar je tenminste ook in je vrije tijd leuke dingen mee kan ondernemen. Enne, niet zeggen dat karaoke niks voor je is he. Hadden ze geen robbie williams???? Hihi. Nou, hang on en geen ze maar genoeg liefde daar, die kleine hupkes. See you soon.... kiss .... Claire en Isis en oke vooruit, ook van GJ. -
30 Juli 2011 - 12:46
Marjon Kanders :
Hallo Esther,
Ik ben de tante van Mieke, zusje van Hennie.
Ik/wij willen jou even condoleren met het verlies van neef. Wij wensen jou heel heel veel sterkte.
Volgens mijn man Wiel kent hij jou van het ziekenhuis, zou dat kunnen. Hij rijdt op de ambulance.
Heel veel groetjes en ondanks het verschrikkelijke nieuws nog heel veel plezier met mijn nichtje Mieke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
