Vietnam: werken en ook genieten
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
22 Juli 2011 | Vietnam, Can Tho
Woensdagochtend op tijd opgestaan, gezellig ontbeten en op naar de markt op de 2nd Mainstreet. Gezellige bedoeling. We stonden wat vreemd te kijken bij een bakje met vastgeknoopte levende kikkers. Toen kwamen we een bekende van het Charity Hospital tegen en ik vroeg hem op een gegeven moment hoe kikkers eigenlijk smaakten. Toen hij wilde antwoorden voelde ik wat glibberen op mijn voet…. Heb ik natuurlijk weer! Die mevrouw had het bakje met kikkers bij mijn voeten gezet en ze vielen net over het randje. Ik natuurlijk gillen en springen als een gek…iedereen kijken, alsof we nog geen aandacht genoeg trekken met onze aanwezigheid…maar de mensen vonden het wel grappig :)
Woensdagmiddag naar het City Orphanage. Ik ga nog steeds met gemengde gevoelens. Groep 1 is wel te doen, zitten wat leuke kinderen in die je een enorm plezier doet met je bezoek. Zo houd ik me vaak bezig met het blinde jongetje. Hij houdt enorm van liedjes zingen. Ik heb ontdekt dat ik hem helemaal kan laten schateren van het lachen wanneer ik ‘Old Mac Donald’ op een grappige manier zingen. Hij klapt dan echt dubbel van het lachen en ik kan me dan ook niet meer inhouden, zo geweldig! Vandaag hier geholpen met het geven van eten. Ging erg goed. Alleen begon één jongen wat te vervelen, daardoor sloeg een mannelijke verzorger hem met een houten plank enorm hard tegen zijn benen. Pff wat is dit moeilijk om aan te zien.
Groep 2 blijft wel moeilijk voor me. Deze groep moeten we altijd eten geven. Vandaag had ik een moeilijke eter. Voedingskussen gebruikt, maar had veel moeite met slikken en het kwam ook regelmatig terug.. na drie kwartier nog niet klaar, maar het was tijd om naar boven te gaan, omdat we wat langer waren gebleven in groep 1.
Groep 3 hebben we mee naar boven genomen en Mieke heeft zich over hen ontfermt. Ze hebben gekleurd en wat gepuzzeld. Ik ben naar groepje 4 gegaan (1-3 jarigen). Speelgoed uitpakken en alle kinderen uit hun bedje gehaald. Er was een nieuw meisje. Ze was helemaal in paniek. Ik heb haar uit bedje gehaald en ze klampte zich aan me vast. Ze zette haar nageltjes in mijn nek en bleef krijsen totdat ik begon te zingen. Alle kinderen stopten met hun speelactiviteiten en keken met open mond naar me. Sommigen kwamen dichterbij, anderen gingen door met spelen. Het meisje ging van krijsen, naar snikken, naar stil. Op een gegeven moment heb ik haar ook op het speelkleed gelegd en dit ging goed. Ze bleef me in de gaten houden, maar ik wilde andere kinderen ook hun aandacht geven.
’s Avonds met de vier Franse meiden gaan uit eten. Philippine was jarig en wij hadden een cadeautje gekocht. Ze was er erg blij mee. Gegeten in de ‘toeristenbuurt’ en daarna nog wat gedronken in een luxe tent, waar je drie keer zoveel voor je drankje betaald..maar dan nog goedkoop als je het omrekent. Erg gezellige avond gehad, wat een leuke meiden! Ze gaan morgen naar Saigon en vertrekken vrijdag weer naar Frankrijk. ‘See you on Facebook’..
Donderdag Thien An, gezellig als altijd. Vandaag even een strenge ‘teacher’ moeten laten zien. Weer bezig met klank-teken koppeling van het ABC en de getallen t/m 20. Daarna gevoetbald met een jongen uit een andere groep. Lekker hoor met 35 graden! Ach ja, warm is het toch al, dus waarom ook niet? De jongen had duidelijk plezier dat hij zich flink kon uitleven, dat ik tegen een stootje kon en ook erg fanatiek was. Andere geïnteresseerden deden ook mee. Erg leuk!
’s Middags weer naar het City Orphanage. Toen ik klaar was bij groep 2 ben ik buiten gaan zitten bij een lieve verzorgster die het astma/epilepsiekindje aan het verzorgen was. Wat is ze een schat van een vrouw en dit heb ik haar ook duidelijk gemaakt. Zij is de enige die goed voor dit kan zorgen! Toen zag ik tot mijn grote schrik een ambulance aankomen. Twee zusters met elk een piepklein baby’tje op de arm stapten uit, gevolgd door een broeder met een iets ouder kind in de armen. Ze liepen richting de bovenverdieping. Zo triest om te zien…
Toen Mieke en ik naar boven gingen, kwamen de verplegers alweer terug naar beneden, zonder kindjes. Dat was even slikken. Maar we werden meteen opgeslokt door groep 3 die op ons af kwamen gestormd. Ze gingen mee naar boven. Er werd me nog snel een gehandicapt kind in de handen gedrukt. Zo van, neem hem ook maar mee.
Boven stonden de kindjes al in hun bedjes, klaar om te spelen. Toen ik het speelgoed uitpakte, klom er al een uit zijn bedje. Vervolgens de rest uit hun bedjes gehaald. Verzorgsters waren aardig vandaag en ik mocht zelfs bij de allerkleinsten op de kamer gaan kijken. De nieuwe kindjes lagen rustig te slapen. Twee waren piepklein (een paar dagen oud) en een baby van ongeveer 6 maanden gebracht. Ik vond het zo moeilijk om te zien en weer te beseffen dat ze geen ouders meer hebben, of hun ouders niet meer voor hun kunnen of willen zorgen. Het kindje van 6 maanden had een slangetje in zijn neus. Uit handen en voetenwerk van de verzorgster begreep ik dat hij iets in zijn hoofdje had.
Flesje gegeven aan een zeer verdrietig meisje, daarna lekker met haar ‘geknoemeld’ en gelachen.
Vervolgens kwam Mieke met het meisje van gisteren die maar niet wilde stoppen met huilen. Ik haar overgenomen en weer begonnen met zingen..het werkte nog steeds. Daarna stilletjes in bedje kunnen leggen en ze bleef stil toen we gingen.
’s Avonds is Phuong nog langsgekomen. We wilden het met hem hebben over ons uitstapje naar Phu Quoc volgende week. Het was goed en hij heeft ons nog wat tips gegeven. Daarnaast heb ik hem verteld dat ik een behoorlijk bedrag aan donaties van familie, vrienden en collega’s heb gekregen en of hij kon informeren wat de projecten nog konden gebruiken. Waarschijnlijk wordt het meeste besteed aan melkpoeders, want die zijn hier erg duur. Verder zou hij nog wat telefoontjes plegen om te kijken of ze ook kleding of iets dergelijks nodig hadden. Ook heeft hij me nog een aantal tips gegeven voor mijn trip naar Hanoi. Haha vandaag erachter gekomen dat ik wel een heel erg smerig hoofdkussen heb. Phuong ging een nieuwe regelen. Hij vond het erg lachwekkend dat ik er foto’s van ging maken om jullie te laten zien. Hij schaamde zich wel een beetje.. Leuke vent die Phuong.
Vandaag (vrijdag 22 juli) een vrije dag en stond ons geplande bezoekje aan de floating market op het programma. We hadden om 6.00 uur bij de rivier afgesproken met onze goede schipper. Dus om 4.45 uur ging de wekker. Rustig opstaan, lekker ontbeten en tegen half 6 op de fiets richting het centrum. Wat een drukte al op de vroege morgen. De dag schijnt hier tussen 5 en 6 te beginnen en nu konden we het met eigen ogen zien. Doordat er al zo’n drukte was, zaten we zelf ook zo in het ritme en hadden we er weinig weet van dat het nog zo vroeg was. Een prachtige zonsopgang gezien bij de rivier. We stonden er net toen we onze schipper vrolijk op ons afrennen, hij had er zin in en wij ook :) Hij wist ons vrijwel droog bij de Floating Market te brengen dus vanaf toen noemden we hem ‘onze bootsman’ haha.
Eenmaal bij de Floating Market was het een drukte van jewelste. Kleinere bootjes kochten hun waar in bij de grotere boten. Verschillende soorten groenten en fruit. Persoonlijk vond ik de Floating Market niet zo indrukwekkend. Ik heb natuurlijk al een Floating Market gezien in Thailand en deze vond ik gezelliger; geuren en kleuren spraken toen boekdelen. Dit was een heel ‘zakelijke’ bezigheid, minder sfeer en weinig tot geen toeristen.
Daarna begon voor mij het mooiste stuk van de tocht. We verlieten de floating market en gingen was zijtakken van de rivier verkennen. Wat een prachtige plaatjes hebben we gezien. Onze fotocamera’s hebben ook overuren gedraaid. Eindelijk wat natuurschoon gezien. We vonden het alleen heel erg zonde dat er ontzettend veel troep in het water lag. Daardoor moest onze bootsman regelmatig stoppen en zijn motor schoonmaken. Maar hij bleef lachen en wij ook. Rond de klok van 9 was onze tocht afgelopen, hebben we onze bootsman hartelijk bedankt en uiteraard betaald (zo’n 7 euries).
Vanmiddag naar het Vicoriahotel om lekker te relaxen en te zwemmen. Wat een heerlijke dag!
Veel liefs,
Esther
xx
Woensdagmiddag naar het City Orphanage. Ik ga nog steeds met gemengde gevoelens. Groep 1 is wel te doen, zitten wat leuke kinderen in die je een enorm plezier doet met je bezoek. Zo houd ik me vaak bezig met het blinde jongetje. Hij houdt enorm van liedjes zingen. Ik heb ontdekt dat ik hem helemaal kan laten schateren van het lachen wanneer ik ‘Old Mac Donald’ op een grappige manier zingen. Hij klapt dan echt dubbel van het lachen en ik kan me dan ook niet meer inhouden, zo geweldig! Vandaag hier geholpen met het geven van eten. Ging erg goed. Alleen begon één jongen wat te vervelen, daardoor sloeg een mannelijke verzorger hem met een houten plank enorm hard tegen zijn benen. Pff wat is dit moeilijk om aan te zien.
Groep 2 blijft wel moeilijk voor me. Deze groep moeten we altijd eten geven. Vandaag had ik een moeilijke eter. Voedingskussen gebruikt, maar had veel moeite met slikken en het kwam ook regelmatig terug.. na drie kwartier nog niet klaar, maar het was tijd om naar boven te gaan, omdat we wat langer waren gebleven in groep 1.
Groep 3 hebben we mee naar boven genomen en Mieke heeft zich over hen ontfermt. Ze hebben gekleurd en wat gepuzzeld. Ik ben naar groepje 4 gegaan (1-3 jarigen). Speelgoed uitpakken en alle kinderen uit hun bedje gehaald. Er was een nieuw meisje. Ze was helemaal in paniek. Ik heb haar uit bedje gehaald en ze klampte zich aan me vast. Ze zette haar nageltjes in mijn nek en bleef krijsen totdat ik begon te zingen. Alle kinderen stopten met hun speelactiviteiten en keken met open mond naar me. Sommigen kwamen dichterbij, anderen gingen door met spelen. Het meisje ging van krijsen, naar snikken, naar stil. Op een gegeven moment heb ik haar ook op het speelkleed gelegd en dit ging goed. Ze bleef me in de gaten houden, maar ik wilde andere kinderen ook hun aandacht geven.
’s Avonds met de vier Franse meiden gaan uit eten. Philippine was jarig en wij hadden een cadeautje gekocht. Ze was er erg blij mee. Gegeten in de ‘toeristenbuurt’ en daarna nog wat gedronken in een luxe tent, waar je drie keer zoveel voor je drankje betaald..maar dan nog goedkoop als je het omrekent. Erg gezellige avond gehad, wat een leuke meiden! Ze gaan morgen naar Saigon en vertrekken vrijdag weer naar Frankrijk. ‘See you on Facebook’..
Donderdag Thien An, gezellig als altijd. Vandaag even een strenge ‘teacher’ moeten laten zien. Weer bezig met klank-teken koppeling van het ABC en de getallen t/m 20. Daarna gevoetbald met een jongen uit een andere groep. Lekker hoor met 35 graden! Ach ja, warm is het toch al, dus waarom ook niet? De jongen had duidelijk plezier dat hij zich flink kon uitleven, dat ik tegen een stootje kon en ook erg fanatiek was. Andere geïnteresseerden deden ook mee. Erg leuk!
’s Middags weer naar het City Orphanage. Toen ik klaar was bij groep 2 ben ik buiten gaan zitten bij een lieve verzorgster die het astma/epilepsiekindje aan het verzorgen was. Wat is ze een schat van een vrouw en dit heb ik haar ook duidelijk gemaakt. Zij is de enige die goed voor dit kan zorgen! Toen zag ik tot mijn grote schrik een ambulance aankomen. Twee zusters met elk een piepklein baby’tje op de arm stapten uit, gevolgd door een broeder met een iets ouder kind in de armen. Ze liepen richting de bovenverdieping. Zo triest om te zien…
Toen Mieke en ik naar boven gingen, kwamen de verplegers alweer terug naar beneden, zonder kindjes. Dat was even slikken. Maar we werden meteen opgeslokt door groep 3 die op ons af kwamen gestormd. Ze gingen mee naar boven. Er werd me nog snel een gehandicapt kind in de handen gedrukt. Zo van, neem hem ook maar mee.
Boven stonden de kindjes al in hun bedjes, klaar om te spelen. Toen ik het speelgoed uitpakte, klom er al een uit zijn bedje. Vervolgens de rest uit hun bedjes gehaald. Verzorgsters waren aardig vandaag en ik mocht zelfs bij de allerkleinsten op de kamer gaan kijken. De nieuwe kindjes lagen rustig te slapen. Twee waren piepklein (een paar dagen oud) en een baby van ongeveer 6 maanden gebracht. Ik vond het zo moeilijk om te zien en weer te beseffen dat ze geen ouders meer hebben, of hun ouders niet meer voor hun kunnen of willen zorgen. Het kindje van 6 maanden had een slangetje in zijn neus. Uit handen en voetenwerk van de verzorgster begreep ik dat hij iets in zijn hoofdje had.
Flesje gegeven aan een zeer verdrietig meisje, daarna lekker met haar ‘geknoemeld’ en gelachen.
Vervolgens kwam Mieke met het meisje van gisteren die maar niet wilde stoppen met huilen. Ik haar overgenomen en weer begonnen met zingen..het werkte nog steeds. Daarna stilletjes in bedje kunnen leggen en ze bleef stil toen we gingen.
’s Avonds is Phuong nog langsgekomen. We wilden het met hem hebben over ons uitstapje naar Phu Quoc volgende week. Het was goed en hij heeft ons nog wat tips gegeven. Daarnaast heb ik hem verteld dat ik een behoorlijk bedrag aan donaties van familie, vrienden en collega’s heb gekregen en of hij kon informeren wat de projecten nog konden gebruiken. Waarschijnlijk wordt het meeste besteed aan melkpoeders, want die zijn hier erg duur. Verder zou hij nog wat telefoontjes plegen om te kijken of ze ook kleding of iets dergelijks nodig hadden. Ook heeft hij me nog een aantal tips gegeven voor mijn trip naar Hanoi. Haha vandaag erachter gekomen dat ik wel een heel erg smerig hoofdkussen heb. Phuong ging een nieuwe regelen. Hij vond het erg lachwekkend dat ik er foto’s van ging maken om jullie te laten zien. Hij schaamde zich wel een beetje.. Leuke vent die Phuong.
Vandaag (vrijdag 22 juli) een vrije dag en stond ons geplande bezoekje aan de floating market op het programma. We hadden om 6.00 uur bij de rivier afgesproken met onze goede schipper. Dus om 4.45 uur ging de wekker. Rustig opstaan, lekker ontbeten en tegen half 6 op de fiets richting het centrum. Wat een drukte al op de vroege morgen. De dag schijnt hier tussen 5 en 6 te beginnen en nu konden we het met eigen ogen zien. Doordat er al zo’n drukte was, zaten we zelf ook zo in het ritme en hadden we er weinig weet van dat het nog zo vroeg was. Een prachtige zonsopgang gezien bij de rivier. We stonden er net toen we onze schipper vrolijk op ons afrennen, hij had er zin in en wij ook :) Hij wist ons vrijwel droog bij de Floating Market te brengen dus vanaf toen noemden we hem ‘onze bootsman’ haha.
Eenmaal bij de Floating Market was het een drukte van jewelste. Kleinere bootjes kochten hun waar in bij de grotere boten. Verschillende soorten groenten en fruit. Persoonlijk vond ik de Floating Market niet zo indrukwekkend. Ik heb natuurlijk al een Floating Market gezien in Thailand en deze vond ik gezelliger; geuren en kleuren spraken toen boekdelen. Dit was een heel ‘zakelijke’ bezigheid, minder sfeer en weinig tot geen toeristen.
Daarna begon voor mij het mooiste stuk van de tocht. We verlieten de floating market en gingen was zijtakken van de rivier verkennen. Wat een prachtige plaatjes hebben we gezien. Onze fotocamera’s hebben ook overuren gedraaid. Eindelijk wat natuurschoon gezien. We vonden het alleen heel erg zonde dat er ontzettend veel troep in het water lag. Daardoor moest onze bootsman regelmatig stoppen en zijn motor schoonmaken. Maar hij bleef lachen en wij ook. Rond de klok van 9 was onze tocht afgelopen, hebben we onze bootsman hartelijk bedankt en uiteraard betaald (zo’n 7 euries).
Vanmiddag naar het Vicoriahotel om lekker te relaxen en te zwemmen. Wat een heerlijke dag!
Veel liefs,
Esther
xx
-
22 Juli 2011 - 14:28
Marion Rutjens:
Hee Esther,
fijn zo steeds wat van je te horen. Het doet me erg veel te weten dat je zo met kinderen, die het minder getroffen hebben, weet om te gaan.
Steeds denk ik dan aan Martijn en wat een geluk het is dat hij hier bij ons is geboren.. denk dat ik jou maar eens vraag om op te passen als ik helemaal vast zit...krijg je ook nog betaald haha...
Gelukkig heb je een stel gezellige meiden om je heen, wat een plaatjes allemaal!
Jouw brieven hebben nog steeds een positieve sfeer, houwen zo,
tjonge je leert hier wel weer veel van hè.
Een vriendin van mij en ik hebben ook de kriebels gekregen en willen dit ook een keer gaan doen, wellicht niet zo lang maar onze intentie is er.Misschien dat ik het volgend jaar wat meer ruimte hiervoor heb als Martijn eenmaal gesetteld is op zijn nieuwe woonplek.
Nou Esther, ga zo door en geniet ook van het land waar je nu mag vertoeven!!
Warme lieve groeten ,
Marion oet Bieegdje -
22 Juli 2011 - 19:40
Maatje En Vaatje:
Ha sjatteke,
Wat een verhaal en wat een mix van emoties! Het heen en weergeslinger tussen inspanning en ontspanning, tussen verdriet en blijdschap, tussen hoop en vrees ... we vinden het knap dat je je staande houdt. Gelukkig kunnen we je ook horen en zien als we skypen. Is voor ons een geruststelling dat je er goed uitziet en veel geluk uitstraalt. Hou dat vast en pas goed op jezelf.
Blijf voor de nodige gezelligheid zorgen, onderhoud leuke contacten ... het zal je goed doen.
Dikke knuffel van ons en tot horens en ziens!
Trouwens nog lieve groetjes van Jeanny die nu in Spanje op vakantie is. Als ze in de gelegenheid is, zal ze zelf ook nog eens persoonlijk reageren.
-
22 Juli 2011 - 21:14
Tessa:
hey esther,
wat een mooi verhaal en wat doe je daar toch veel mooie en goede dingen voor die lieve kindjes..ik heb de foto''s bekeken en kreeg bij het zien van de kindjes wel een brok in mijn keel en besefte eigenlijk pas, dat jij dat allemaal echt meemaak en hoe geweldig het is dat jij daar wat voor die kinderen kan doen.heel ontroerend hoor,maar ook goed om te lezen dat je geniet en grappige dingen meemaakt...ga zo door en ik blijf je volgen.
liefs tessa -
22 Juli 2011 - 21:34
Axel:
Het blijft indrukwekkend. Top meid wat jij allemaal doet. Het lijkt mij heel hard werken en vooral emotioneel erg zwaar. Troost je, hier is het slecht weer. Wolkbreuk in Roermond, dus je onderbuurvrouw zal wel weer wateroverlast hebben, dus je mist niks (hahaha). Wij mogen nog 1 weekje werken en dan hebben wij ook vakantie. We gaan 10 daagjes relaxen aan het Gardameer.
Groetjes en dikke knuffels van Sandra, Zoë en Axel -
23 Juli 2011 - 08:16
Jack:
He Esther,
Mooie plaatjes vanaf die rivier. Leuk dat jullie het werken toch kunnen afwisselen met wat ontspanning. Je verhalen blijven indrukwekkend. De kinderen kunnen blij zijn dat jullie er zijn.
Veel succes met alles daar en groetjes vanuit Spanje. -
23 Juli 2011 - 10:15
Tinie:
Essie,
Wat een indrukken en ervaringen. Bij het lezen van je verhalen word ik zelf vaak emotioneel :-( Steeds meer kom ik tot het besef hoe goed wij het hier hebben <:) Esther deze ervaringen neemt niemand jou af en vormt je tot een nog " bewuster mens". Ongekende talenten komen in jou naar boven merk ik, is keigoed voor je zelfvertrouwen. Blij ben ik om je goedlachs op de foto's te zien genieten van de leuke dingen die je daar beleeft! Houwe zo meid!!!
Dikke knuf Tinie :-) -
23 Juli 2011 - 18:31
Fam. Janssen:
Hallo Esther,
Bij deze ook een berichtje uit Maasbracht.
We kijken regelmatig en met veel respect & bewondering naar je reisverslagen en natuurlijk ook de foto's.
We vinden het heel knap van je wat je in Vietnam doet. Het lijkt ons op sommigen momenten ook wel zwaar, om je bijvoorbeeld niet te veel aan een aandoenlijke dreumes te hechten.
Ook krijgen we door middel van jouw verslagen & foto's een indruk van Vietnam: niet alleen maar de minder leuke dingen, maar ook de leuke en bijzondere dingen.
We wensen je nog veel succes en plezier in Vietnam!
groeten,
Jeanne, Jan en Roel
en niet te vergeten: Juul (de boxer ;-)) en Benji -
23 Juli 2011 - 21:47
Jo:
Ha Esther,
Jouw verslagen lees ik met heel veel aandacht. Het werk wat je daar doet ... petje af.
Ik ben een jaloers op jou al die ervaringen die je daar op doet...Dit zal je zeker goed van pas komen ..
Wat fijn dat je zoveel liedjes zingt met de kinderen. Toch iets overgenomen van mij .. ha, ha.
Je ziet: zingen geeft veel plezier en dat straal je ook uit als ik je zo op de foto's zie, dus .. volhouden zo.
Esther geniet ervan.
Groetjes uit het natte en koude tungelroy -
24 Juli 2011 - 10:11
Truuske En Jan:
Ha Estherke,
We blijven genieten van al jouw uitgebreide verslagen. Het is zelfs al zover dat Jan en ik tegen elkaar hebben gezegd: "Is dit ook iets voor ons?" Met gemengde gevoelens lees ik dan jouw woorden en alles waarmee je daar in aanraking komt. Vooral de emoties die je hebt bij het verzorgen van die hummelkes en die je straks waar achter moet laten. Ik weet toch niet of ik daar zo goed tegen zou kunnen. Van jou vind ik dit dan ook een puike en prachtige prestatie dat je kunt genieten van alles. Niet alleen het omgaan met de kinderen, maar ook het genieten van alles wat dit land je nog meer te bieden heeft.
Blijf dit zo volhouden en niemand kan je dan deze geweldige ervaringen ooit afnemen.
Estherke, hou je taai, geef die kleintjes een extra knuffel en blijf genieten!
Wij blijven je vol belangstelling volgen.
Dikke knuffel. (In Hael reagentj 't en is 't 14 graden!!!)
-
24 Juli 2011 - 12:02
Mariet:
Ha Estherke,
Een prachtig reisverslag van de afgelopen dagen. Een mix van ontspanning en inspanning. Ik vind het fantastisch dat ik je zo zie stralen tussen die arme hummeltjes. Het is ontzettend knap dat jij zorgt voor wat extra aandacht en afleiding.
Heb even moeten lachen bij het stukje over de kikkers. Ik zie het zo voor me. Wel een geruststelling; je vangt straks zelf de spinnen op school! Kunnen wij jou roepen.
Die bootsman heeft de dag van zijn leven gehad: twee prachtige dames in zijn boot en eentje met super oorbellen, haha.
Hou je goed; succes met alles wat je doet!
Knuffel, Mariet.
-
24 Juli 2011 - 12:04
Henny:
Ha Esther alweer een tijd geleden voor mij.
Normaal iedere dag, maar nu even een paar dagen over geslagen.
Dat heb je als je niet met maatje nachtdienst hebt.
Gisteren kwam ik Juffrouw Tiny tegen ( het blijft toch altijd juffrouw Tiny, terwijl mijn twee zonen al jaaaaarrreeen van de basisschool af zijn ) ik vond het wel leuk dat ze me aansprak en ze vroeg of Mieke mijn nicht was en is was natuurlijk hartstikke trots om te zeggen dat het inderdaad zo is. Ik zeg het je ze wordt in Wessem nog hartstikke beroemd en dat als Hollander. nou ik ben ook helemaal trots op haar om te zeggen dat zij mijn lieve nicht is.
Het is ook fijn om te zien dat ook iedereen mijn vreugde oogjes vertellen hoe trots ze op jullie zijn. Het is allemaal heftig wat jullie meemaken en het is ook fijn om te zien dat jullie daarna ook heerlijk kunnen ontspannen, dat kun je wel aan de foto's zien Leuk dat jullie beiden een paar dagen weg gaan en even van het mooie land gaan genieten, even de knop op nul zetten. Heel veel plezier samen en geef Mieke maar een dikke smak van mij. Tot het volgende bericht.
De lieve tante van Mieke, die ook toevallig in Wessem woont, waar jij als juffrouw werkt
en ook nog een collega van je maatje is. Wat het ook raar kan lopen hé.
-
25 Juli 2011 - 06:24
André Sillen:
Hallo Esther,
Toen ik van je vader en moeder hoorde dat je naar Vietnam wilde gaan om daar vrijwilligerswerk te gaan doen volg ik met regelmaat je reisverslagen. Door je goede reisverslagen kun je een goede indruk vormen hoe zwaar de omstandigheden zijn waar je in moet werken, maar tegelijkertijd ook de vreugde die jij ervan hebt en dat je weet om alles goed te relativeren. Ondanks de zware werkzaamheden laat je ons zien hoe mooi Vietnam is en blif je stralen en ben jij je er terdege van bewust wat je aan het doen bent. De verschillende ervaringen die je nu opdoet zullen onvergetelijk zijn en een aanwinst als je straks weer terug bent. Door wat je nu aan het doen bent dwing je heel veel respect af, maar dat zelfde geldt naturlijk ook voor Mieke. Het is goed dat jullie met z'n 2en zijn, zodat jullie veel steun aan elkaar hebben, wat soms natuurlijk ook wel nodig is. Ik wens je nog heel veel plezier en een onvergetelijke tijd.
Groetjes, André uit Linne -
11 Augustus 2011 - 15:24
Carlyn:
Hey meis, onze Floating Market is inderdaad veel beter in Thailand!!! :p
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
