Vietnam: werken en ook genieten

Woensdagochtend op tijd opgestaan, gezellig ontbeten en op naar de markt op de 2nd Mainstreet. Gezellige bedoeling. We stonden wat vreemd te kijken bij een bakje met vastgeknoopte levende kikkers. Toen kwamen we een bekende van het Charity Hospital tegen en ik vroeg hem op een gegeven moment hoe kikkers eigenlijk smaakten. Toen hij wilde antwoorden voelde ik wat glibberen op mijn voet…. Heb ik natuurlijk weer! Die mevrouw had het bakje met kikkers bij mijn voeten gezet en ze vielen net over het randje. Ik natuurlijk gillen en springen als een gek…iedereen kijken, alsof we nog geen aandacht genoeg trekken met onze aanwezigheid…maar de mensen vonden het wel grappig :)

Woensdagmiddag naar het City Orphanage. Ik ga nog steeds met gemengde gevoelens. Groep 1 is wel te doen, zitten wat leuke kinderen in die je een enorm plezier doet met je bezoek. Zo houd ik me vaak bezig met het blinde jongetje. Hij houdt enorm van liedjes zingen. Ik heb ontdekt dat ik hem helemaal kan laten schateren van het lachen wanneer ik ‘Old Mac Donald’ op een grappige manier zingen. Hij klapt dan echt dubbel van het lachen en ik kan me dan ook niet meer inhouden, zo geweldig! Vandaag hier geholpen met het geven van eten. Ging erg goed. Alleen begon één jongen wat te vervelen, daardoor sloeg een mannelijke verzorger hem met een houten plank enorm hard tegen zijn benen. Pff wat is dit moeilijk om aan te zien.
Groep 2 blijft wel moeilijk voor me. Deze groep moeten we altijd eten geven. Vandaag had ik een moeilijke eter. Voedingskussen gebruikt, maar had veel moeite met slikken en het kwam ook regelmatig terug.. na drie kwartier nog niet klaar, maar het was tijd om naar boven te gaan, omdat we wat langer waren gebleven in groep 1.
Groep 3 hebben we mee naar boven genomen en Mieke heeft zich over hen ontfermt. Ze hebben gekleurd en wat gepuzzeld. Ik ben naar groepje 4 gegaan (1-3 jarigen). Speelgoed uitpakken en alle kinderen uit hun bedje gehaald. Er was een nieuw meisje. Ze was helemaal in paniek. Ik heb haar uit bedje gehaald en ze klampte zich aan me vast. Ze zette haar nageltjes in mijn nek en bleef krijsen totdat ik begon te zingen. Alle kinderen stopten met hun speelactiviteiten en keken met open mond naar me. Sommigen kwamen dichterbij, anderen gingen door met spelen. Het meisje ging van krijsen, naar snikken, naar stil. Op een gegeven moment heb ik haar ook op het speelkleed gelegd en dit ging goed. Ze bleef me in de gaten houden, maar ik wilde andere kinderen ook hun aandacht geven.

’s Avonds met de vier Franse meiden gaan uit eten. Philippine was jarig en wij hadden een cadeautje gekocht. Ze was er erg blij mee. Gegeten in de ‘toeristenbuurt’ en daarna nog wat gedronken in een luxe tent, waar je drie keer zoveel voor je drankje betaald..maar dan nog goedkoop als je het omrekent. Erg gezellige avond gehad, wat een leuke meiden! Ze gaan morgen naar Saigon en vertrekken vrijdag weer naar Frankrijk. ‘See you on Facebook’..

Donderdag Thien An, gezellig als altijd. Vandaag even een strenge ‘teacher’ moeten laten zien. Weer bezig met klank-teken koppeling van het ABC en de getallen t/m 20. Daarna gevoetbald met een jongen uit een andere groep. Lekker hoor met 35 graden! Ach ja, warm is het toch al, dus waarom ook niet? De jongen had duidelijk plezier dat hij zich flink kon uitleven, dat ik tegen een stootje kon en ook erg fanatiek was. Andere geïnteresseerden deden ook mee. Erg leuk!

’s Middags weer naar het City Orphanage. Toen ik klaar was bij groep 2 ben ik buiten gaan zitten bij een lieve verzorgster die het astma/epilepsiekindje aan het verzorgen was. Wat is ze een schat van een vrouw en dit heb ik haar ook duidelijk gemaakt. Zij is de enige die goed voor dit kan zorgen! Toen zag ik tot mijn grote schrik een ambulance aankomen. Twee zusters met elk een piepklein baby’tje op de arm stapten uit, gevolgd door een broeder met een iets ouder kind in de armen. Ze liepen richting de bovenverdieping. Zo triest om te zien…
Toen Mieke en ik naar boven gingen, kwamen de verplegers alweer terug naar beneden, zonder kindjes. Dat was even slikken. Maar we werden meteen opgeslokt door groep 3 die op ons af kwamen gestormd. Ze gingen mee naar boven. Er werd me nog snel een gehandicapt kind in de handen gedrukt. Zo van, neem hem ook maar mee.
Boven stonden de kindjes al in hun bedjes, klaar om te spelen. Toen ik het speelgoed uitpakte, klom er al een uit zijn bedje. Vervolgens de rest uit hun bedjes gehaald. Verzorgsters waren aardig vandaag en ik mocht zelfs bij de allerkleinsten op de kamer gaan kijken. De nieuwe kindjes lagen rustig te slapen. Twee waren piepklein (een paar dagen oud) en een baby van ongeveer 6 maanden gebracht. Ik vond het zo moeilijk om te zien en weer te beseffen dat ze geen ouders meer hebben, of hun ouders niet meer voor hun kunnen of willen zorgen. Het kindje van 6 maanden had een slangetje in zijn neus. Uit handen en voetenwerk van de verzorgster begreep ik dat hij iets in zijn hoofdje had.
Flesje gegeven aan een zeer verdrietig meisje, daarna lekker met haar ‘geknoemeld’ en gelachen.
Vervolgens kwam Mieke met het meisje van gisteren die maar niet wilde stoppen met huilen. Ik haar overgenomen en weer begonnen met zingen..het werkte nog steeds. Daarna stilletjes in bedje kunnen leggen en ze bleef stil toen we gingen.

’s Avonds is Phuong nog langsgekomen. We wilden het met hem hebben over ons uitstapje naar Phu Quoc volgende week. Het was goed en hij heeft ons nog wat tips gegeven. Daarnaast heb ik hem verteld dat ik een behoorlijk bedrag aan donaties van familie, vrienden en collega’s heb gekregen en of hij kon informeren wat de projecten nog konden gebruiken. Waarschijnlijk wordt het meeste besteed aan melkpoeders, want die zijn hier erg duur. Verder zou hij nog wat telefoontjes plegen om te kijken of ze ook kleding of iets dergelijks nodig hadden. Ook heeft hij me nog een aantal tips gegeven voor mijn trip naar Hanoi. Haha vandaag erachter gekomen dat ik wel een heel erg smerig hoofdkussen heb. Phuong ging een nieuwe regelen. Hij vond het erg lachwekkend dat ik er foto’s van ging maken om jullie te laten zien. Hij schaamde zich wel een beetje.. Leuke vent die Phuong.

Vandaag (vrijdag 22 juli) een vrije dag en stond ons geplande bezoekje aan de floating market op het programma. We hadden om 6.00 uur bij de rivier afgesproken met onze goede schipper. Dus om 4.45 uur ging de wekker. Rustig opstaan, lekker ontbeten en tegen half 6 op de fiets richting het centrum. Wat een drukte al op de vroege morgen. De dag schijnt hier tussen 5 en 6 te beginnen en nu konden we het met eigen ogen zien. Doordat er al zo’n drukte was, zaten we zelf ook zo in het ritme en hadden we er weinig weet van dat het nog zo vroeg was. Een prachtige zonsopgang gezien bij de rivier. We stonden er net toen we onze schipper vrolijk op ons afrennen, hij had er zin in en wij ook :) Hij wist ons vrijwel droog bij de Floating Market te brengen dus vanaf toen noemden we hem ‘onze bootsman’ haha.
Eenmaal bij de Floating Market was het een drukte van jewelste. Kleinere bootjes kochten hun waar in bij de grotere boten. Verschillende soorten groenten en fruit. Persoonlijk vond ik de Floating Market niet zo indrukwekkend. Ik heb natuurlijk al een Floating Market gezien in Thailand en deze vond ik gezelliger; geuren en kleuren spraken toen boekdelen. Dit was een heel ‘zakelijke’ bezigheid, minder sfeer en weinig tot geen toeristen.
Daarna begon voor mij het mooiste stuk van de tocht. We verlieten de floating market en gingen was zijtakken van de rivier verkennen. Wat een prachtige plaatjes hebben we gezien. Onze fotocamera’s hebben ook overuren gedraaid. Eindelijk wat natuurschoon gezien. We vonden het alleen heel erg zonde dat er ontzettend veel troep in het water lag. Daardoor moest onze bootsman regelmatig stoppen en zijn motor schoonmaken. Maar hij bleef lachen en wij ook. Rond de klok van 9 was onze tocht afgelopen, hebben we onze bootsman hartelijk bedankt en uiteraard betaald (zo’n 7 euries).

Vanmiddag naar het Vicoriahotel om lekker te relaxen en te zwemmen. Wat een heerlijke dag!

Veel liefs,
Esther
xx