Weer wat ervaringen rijker
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
15 Juli 2011 | Vietnam, Can Tho
Donderdagochtend voor de tweede keer naar Thien An. De kinderen zijn echt blij als ze je zien aankomen. Ze zitten al klaar aan hun plastic tafeltjes met kabouterkrukjes. Ze staan meteen op als je voor het bord gaat staan en beginnen met het riedeltje : Goodmorning teacher, how are you? Goodmorning, we are fine, how are you? We are fine thank youuu, en dan met die lieve schattige hoge kinderstemmetjes. Misschien dat ik dit alles ook maar eens ga invoeren in groep 6 na de vakantie:-P Ik ben weer met de iets gevorderde kinderen verder gegaan met het alfabet. Ze kunnen het zo opzeggen. Maar als ze niet meer mogen spieken en ze horen een letter die ze op moeten schrijven, wordt het moeilijker. Ook verdergegaan met de getallen benoemen en uitschrijven. Natuurlijk zijn ook nog veel woorden voorbij gekomen die we hebben besproken en hebben uitgebeeld. Dit laatste vonden de kinderen in het begin wel raar, wat gaat die teacher nou doen? Hmm..toch maar meedoen en het is nog leuk ook! Mieke raakte ondertussen oververhit en riep me met een piepstemmetje bij haar. De warmte werd haar weer eens teveel :-D Gelukkig kon ik haar met mijn BHV ervaring gerust stellen en kreeg zee en mierzoete ijsthee van een verzorgster. Teacher ziek, klas was klaar, jammer voor mijn kids, want die moesten nog even door. We hebben nog een paar keer memorie gespeeld. Spelregels, nee hoor, ze zeggen gewoon alles voor en zijn even blij voor elkaar als ze weer een punt hebben!
Een meisje van 10 jaar die ik ook in het groepje heb, is een harde tante. Ze laat je niet dichtbij komen, letterlijk en figuurlijk. Ze was ook een beetje vervelend vandaag, voortdurend tussendoor aan het roepen, in het Vietnamees haar buurmeisje de waarheid aan het zeggen. Toen moest teacher Esther toch even optreden… na de lestijd begon het enorm hard te regenen en binnen no-time stond de boel blank. Wij zijn toen binnen met alle kinderen tv gaan kijken. Pink Panther is echt favoriet hier. Ook daarna even de plaatselijke TMF opgezet. De kinderen keken er met grote ogen naar (een verzorgster had dit overigens opgezet hoor!). Ondertussen zat er een kind op schoot, een links en een rechts tegen me aan. Dat meisje van 10 hield me voortdurend in de gaten. Op een gegeven moment kwam ze achter me staan en begon voorzichtig mijn staart los te halen. Ik kreeg vervolgens een nieuwe coupe en ze was erg trots. Ze kwam toen voorzichtig naast me zitten en duwde voorzichtig met haar hoofd tegen mijn rechterarm aan. Ze wilde erbij en genoot zichtbaar. Ze keek zooo lief en achter dat maskertje zag ik wie ze echt was. Ze heeft een muurtje om haar heen gebouwd, waarschijnlijk heeft ze al het een en ander tegengemaakt. Toen ze in de gaten kreeg dat we gingen, stond ze op en rende ze hard weg… ik heb haar ook niet meer gezien. Dit vond ik echt heel vervelend. Maar ja, ze ziet vrijwilligers komen en gaan en misschien vindt ze dat juist zo moeilijk. Kijken hoe het morgen gaat.
De andere kinderen zijn trouwens ook hartstikke lief. Twee jongens van 11 en een meisje van 8 (namen volgen nog… ze blijven iets minder snel plakken dan in Nederland). Meisje van 8 heeft het moeilijk met de Engelse taal, maar is te goed voor de groep van Mieke.
’s Middags voor het eerst alleen met Mieke naar het City Orphanage. Ik ging er met best met goede moed naar toe. Eenmaal daar, vond ik groep 1 en 2 weer pittig, maar wist me al beter een houding te geven dan de eerste keer. In groep 1 zijn er zo’n vier kinderen die aandacht van je trekken, de andere kinderen reageren eigenlijk nergens op. Eéntje wel, die wilde uit zijn bed, maar hij is voor mij te zwaar om te tillen. Dus als je erbij gaat staan, pakt hij je ongeveer in de houtgreep en dan moet je je losrukken, wat ook niet prettig is. Ik heb me deze keer vooral met de blinde jongen beziggehouden. Hij kent een aantal Nederlandse liedjes. Vader Jacob is favoriet. Als je een liedje begint te zingen die hij niet wilt horen, gaat hij demonstratief met zijn oren dicht zitten haha! Ik heb het dus maar bij Vader Jacob gehouden. Hij zong vrolijk mee. Hij nam me bij de hand en liep rond, hij is best sterk en heeft een eigen wil. Ik heb hem toch mee naar buiten weten te krijgen waar we met zijn tweetjes op een bankje zijn gaan zitten. Natuurlijk weer samen met Vader Jacob. Zachtjes zingen vindt hij heel fijn, hij glimlacht en schudt heen en weer en neemt je handen mee. Snel zingen vindt hij ook wel eens leuk, hij wiegt dan flink heen en weer. Toen het tijd was om te gaan, was het moeilijk om hem binnen te krijgen, of hij het aanvoelt….
Groep 2: eten geven. Iets waar ik niet naar uitkeek. Toen ik binnenkwam zat een meisje op haar bed. Dit meisje kijkt zo in en in triest, hartverscheurend. Ik heb gevraagd of ik haar uit bed mocht halen en gelukkig mocht dat. Ze klampte zich aan me vast, maar ze is best zwaar dus ik heb haar toch op de grond gezet. Ze zat voor me en keek me aan met een smekende blik. Ze weet waarschijnlijk dat als wij komen, ze eten krijgt. En ze keek me zo aan van: krijg ik nog wat? Het duurde verschrikkelijk lang voordat het eten kwam. Ik wilde haar daarom eerst wat water geven. Dit mocht niet!! Ongelooflijk, er staat een grote ton met water, maar je mag niets pakken.. Toen het eten kwam viel ze aan, germ. Af en toe heeft ze een tik, ze beweegt dan opeens even heel heftig, dat was even schrikken. Ik dacht eerst dat ik het eten te heet gaf… Na het eten toch snel water gepakt en ze liet het bekertje niet meer los. Ze moest weer terug in bed.. waarschijnlijk voor de rest van de dag.
Voor ons was het tijd om naar boven te gaan. Naar groep 3 en 4 (3 iets grotere kinderen, 4 baby’tjes). Vandaag mocht ik niet bij de allerkleinsten. De verzorgers hadden zichtbaar geen zin in onze komst. Ze duwden ons allebei een fles en een kind in de handen en voeren maar. Maar deze twee kindjes wilden helemaal niet drinken. De rest van de baby’tjes uit hun bedjes gehaald, speelgoed uitgestald en de kindjes kropen en speelden erop los. Totdat de kinderen van groep 3 ook naar boven werden gestuurd..zij zijn te druk voor bij deze groep. Op een gegeven moment werd er een nieuw kindje in bed gelegd die maar bleef huilen, wat we ook deden. De verzorgsters keken er niet naar om. Uiteindelijk leidde dit ertoe dat ook de rest een voor een begon met huilen, wat een geluid. Mieke en ik hadden het helemaal gehad. Uitgeput gingen we naar huis.
’s Avonds gaan eten in het lokaal ‘restaurant’. Haha aan de plastic schoolbankjes en bijpassende stoeltjes hebben we gegeten. Voordat we wat konden bestellen waren we 20 minuten verder… Maaaar we hebben wat gekregen en het was nog lekker ook. Noodlesoep met prei, kip en nog wat andere onherkenbare dingen… onze komst zorgde natuurlijk weer voor een hoop geïnteresseerde blikken, haha het went nog niet echt.
Daarna First Mainstreet afgefietst en onze ogen uitgekeken (ondertussen natuurlijk super goed opletten met het andere verkeer want ze rijden als gekken). Zonder mondkapje, want we dachten het na de regenval wel mee zou vallen met de geur. Nou, dat doen we dus niet meer. We merkten goed dat we zonder mondkapje hadden gefietst. Natuurlijk de avond afgesloten in ons stamcafé. Ze zwaaien al vrolijk als we komen!
Vandaag ons eerste echte relaxdagje. We zijn naar ‘het eilandje’ gefietst . Toch een stukje fietsen en als klap op de vuurpeil een enorme brug over om de Mekong over te steken. Dit werd mijn lichaam even teveel met 33 graden. Met gemixte gevoelens zaten we een tijdje later aan het zwembad bij het Victoria hotel. Gek om te zien dat hier een paar rijke toeristen hun vakantie slijten in het resort, niet wetend wat er allemaal voor leed is in Vietnam. Wij hebben hier wel weet van, en vonden het ook wel even moeilijk om af te schakelen. Toch hebben we eindelijk even lekker kunnen liggen (want onze bedden zijn een ramp!).
Daarna een soort van MC Donalds ontdekt. Ook hier waren we weer een attractie. Een familie allemaal foto’s van ons maken en vader kwam vragen of we even Engels wilden praten met zijn dochter, dit soort dingen komen heel vaak voor. Velen willen met je praten om hun Engels te verbeteren..
Zo jullie zijn weer helemaal bijgepraat! Echt super om al jullie reacties te lezen. Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen met je meeleven!
Kus,
Esther
Een meisje van 10 jaar die ik ook in het groepje heb, is een harde tante. Ze laat je niet dichtbij komen, letterlijk en figuurlijk. Ze was ook een beetje vervelend vandaag, voortdurend tussendoor aan het roepen, in het Vietnamees haar buurmeisje de waarheid aan het zeggen. Toen moest teacher Esther toch even optreden… na de lestijd begon het enorm hard te regenen en binnen no-time stond de boel blank. Wij zijn toen binnen met alle kinderen tv gaan kijken. Pink Panther is echt favoriet hier. Ook daarna even de plaatselijke TMF opgezet. De kinderen keken er met grote ogen naar (een verzorgster had dit overigens opgezet hoor!). Ondertussen zat er een kind op schoot, een links en een rechts tegen me aan. Dat meisje van 10 hield me voortdurend in de gaten. Op een gegeven moment kwam ze achter me staan en begon voorzichtig mijn staart los te halen. Ik kreeg vervolgens een nieuwe coupe en ze was erg trots. Ze kwam toen voorzichtig naast me zitten en duwde voorzichtig met haar hoofd tegen mijn rechterarm aan. Ze wilde erbij en genoot zichtbaar. Ze keek zooo lief en achter dat maskertje zag ik wie ze echt was. Ze heeft een muurtje om haar heen gebouwd, waarschijnlijk heeft ze al het een en ander tegengemaakt. Toen ze in de gaten kreeg dat we gingen, stond ze op en rende ze hard weg… ik heb haar ook niet meer gezien. Dit vond ik echt heel vervelend. Maar ja, ze ziet vrijwilligers komen en gaan en misschien vindt ze dat juist zo moeilijk. Kijken hoe het morgen gaat.
De andere kinderen zijn trouwens ook hartstikke lief. Twee jongens van 11 en een meisje van 8 (namen volgen nog… ze blijven iets minder snel plakken dan in Nederland). Meisje van 8 heeft het moeilijk met de Engelse taal, maar is te goed voor de groep van Mieke.
’s Middags voor het eerst alleen met Mieke naar het City Orphanage. Ik ging er met best met goede moed naar toe. Eenmaal daar, vond ik groep 1 en 2 weer pittig, maar wist me al beter een houding te geven dan de eerste keer. In groep 1 zijn er zo’n vier kinderen die aandacht van je trekken, de andere kinderen reageren eigenlijk nergens op. Eéntje wel, die wilde uit zijn bed, maar hij is voor mij te zwaar om te tillen. Dus als je erbij gaat staan, pakt hij je ongeveer in de houtgreep en dan moet je je losrukken, wat ook niet prettig is. Ik heb me deze keer vooral met de blinde jongen beziggehouden. Hij kent een aantal Nederlandse liedjes. Vader Jacob is favoriet. Als je een liedje begint te zingen die hij niet wilt horen, gaat hij demonstratief met zijn oren dicht zitten haha! Ik heb het dus maar bij Vader Jacob gehouden. Hij zong vrolijk mee. Hij nam me bij de hand en liep rond, hij is best sterk en heeft een eigen wil. Ik heb hem toch mee naar buiten weten te krijgen waar we met zijn tweetjes op een bankje zijn gaan zitten. Natuurlijk weer samen met Vader Jacob. Zachtjes zingen vindt hij heel fijn, hij glimlacht en schudt heen en weer en neemt je handen mee. Snel zingen vindt hij ook wel eens leuk, hij wiegt dan flink heen en weer. Toen het tijd was om te gaan, was het moeilijk om hem binnen te krijgen, of hij het aanvoelt….
Groep 2: eten geven. Iets waar ik niet naar uitkeek. Toen ik binnenkwam zat een meisje op haar bed. Dit meisje kijkt zo in en in triest, hartverscheurend. Ik heb gevraagd of ik haar uit bed mocht halen en gelukkig mocht dat. Ze klampte zich aan me vast, maar ze is best zwaar dus ik heb haar toch op de grond gezet. Ze zat voor me en keek me aan met een smekende blik. Ze weet waarschijnlijk dat als wij komen, ze eten krijgt. En ze keek me zo aan van: krijg ik nog wat? Het duurde verschrikkelijk lang voordat het eten kwam. Ik wilde haar daarom eerst wat water geven. Dit mocht niet!! Ongelooflijk, er staat een grote ton met water, maar je mag niets pakken.. Toen het eten kwam viel ze aan, germ. Af en toe heeft ze een tik, ze beweegt dan opeens even heel heftig, dat was even schrikken. Ik dacht eerst dat ik het eten te heet gaf… Na het eten toch snel water gepakt en ze liet het bekertje niet meer los. Ze moest weer terug in bed.. waarschijnlijk voor de rest van de dag.
Voor ons was het tijd om naar boven te gaan. Naar groep 3 en 4 (3 iets grotere kinderen, 4 baby’tjes). Vandaag mocht ik niet bij de allerkleinsten. De verzorgers hadden zichtbaar geen zin in onze komst. Ze duwden ons allebei een fles en een kind in de handen en voeren maar. Maar deze twee kindjes wilden helemaal niet drinken. De rest van de baby’tjes uit hun bedjes gehaald, speelgoed uitgestald en de kindjes kropen en speelden erop los. Totdat de kinderen van groep 3 ook naar boven werden gestuurd..zij zijn te druk voor bij deze groep. Op een gegeven moment werd er een nieuw kindje in bed gelegd die maar bleef huilen, wat we ook deden. De verzorgsters keken er niet naar om. Uiteindelijk leidde dit ertoe dat ook de rest een voor een begon met huilen, wat een geluid. Mieke en ik hadden het helemaal gehad. Uitgeput gingen we naar huis.
’s Avonds gaan eten in het lokaal ‘restaurant’. Haha aan de plastic schoolbankjes en bijpassende stoeltjes hebben we gegeten. Voordat we wat konden bestellen waren we 20 minuten verder… Maaaar we hebben wat gekregen en het was nog lekker ook. Noodlesoep met prei, kip en nog wat andere onherkenbare dingen… onze komst zorgde natuurlijk weer voor een hoop geïnteresseerde blikken, haha het went nog niet echt.
Daarna First Mainstreet afgefietst en onze ogen uitgekeken (ondertussen natuurlijk super goed opletten met het andere verkeer want ze rijden als gekken). Zonder mondkapje, want we dachten het na de regenval wel mee zou vallen met de geur. Nou, dat doen we dus niet meer. We merkten goed dat we zonder mondkapje hadden gefietst. Natuurlijk de avond afgesloten in ons stamcafé. Ze zwaaien al vrolijk als we komen!
Vandaag ons eerste echte relaxdagje. We zijn naar ‘het eilandje’ gefietst . Toch een stukje fietsen en als klap op de vuurpeil een enorme brug over om de Mekong over te steken. Dit werd mijn lichaam even teveel met 33 graden. Met gemixte gevoelens zaten we een tijdje later aan het zwembad bij het Victoria hotel. Gek om te zien dat hier een paar rijke toeristen hun vakantie slijten in het resort, niet wetend wat er allemaal voor leed is in Vietnam. Wij hebben hier wel weet van, en vonden het ook wel even moeilijk om af te schakelen. Toch hebben we eindelijk even lekker kunnen liggen (want onze bedden zijn een ramp!).
Daarna een soort van MC Donalds ontdekt. Ook hier waren we weer een attractie. Een familie allemaal foto’s van ons maken en vader kwam vragen of we even Engels wilden praten met zijn dochter, dit soort dingen komen heel vaak voor. Velen willen met je praten om hun Engels te verbeteren..
Zo jullie zijn weer helemaal bijgepraat! Echt super om al jullie reacties te lezen. Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen met je meeleven!
Kus,
Esther
-
15 Juli 2011 - 15:01
Joyce:
Heeey Es!
Wat een verhaal weer!! Zo te lezen is t in Thien An allemaal veel beter voor de kindjes! Vreselijk voor die kinderen die hele dagen in bed moeten blijven en weinig eten krijgen :( Kan die organisatie waar jij mee weg bent daar geen verandering in brengen op de een of andere manier??
Ik snap wel dat je nog steeds gek word van die mensen die je blijven aanstaren maar denk dat je er over een paar weken wel aan gewend bent ;)
Nou veel plezier nog! enne vergeet je mondkapje niet meer he :)
xx -
15 Juli 2011 - 16:19
Patty:
Haa Esther,
jij bent inderdaad weer wat ervaringen rijker. Leuk om je ervaringen te lezen.
Als ik eerlijk ben, ik zou het niet kunnen. Als je over een aantal weken terug bent, ben jij weer aan vakantie toe.
Nog veel plezier,
Liefs Patty -
15 Juli 2011 - 17:57
Jack:
Hoi Esther,
Leuk om je gehoord te hebben vandaag ! Het lezen van deze verslagen is al indrukwekkend, maar wanneer ik het jezelf hoor vertellen is het eigenlijk schokkend en mooi tegelijk.
Schokkend zijn natuurlijk al die arme kinderen en de omstandigheden waarin zij moeten leven.
Vooral de allerkleinsten zijn werkelijk triest. Ik kan me niet voorstellen dat iemand een kind zo aan zijn lot kan overlaten.
Maar ik vind het ook mooi: dat er tenminste een paar mensen op deze wereld zijn die er iets aan doen om deze kinderen te helpen. Die er dus niet voorbij lopen maar gaan helpen. Ik heb hier grote bewondering voor !
Ik kan me voorstellen dat het verschil groot is wanneer je in zo'n resort bent, maar toch is het volgens mij wel goed om even af te schakelen.
Ik wens je veel sterkte, succes en ook veel plezier. Dat je veel energie mag krijgen uit alle goede dingen die je voor de kinderen in Vietnam doet !
groetjes Jack -
15 Juli 2011 - 19:53
Jacky:
Nou ik heb echt met die kindjes te doen vooral dat jongetje op de foto met dat vervormde gezichtje.Wel goed dat er nog mensen zijn als jij die hier gaan werken.En ook die mensen die er altijd zijn daar heb ik wel bewondering voor.
liefs en dikke kus ook van joost,doei jacky -
16 Juli 2011 - 12:31
Inge:
Ha Esther,
Ik heb een paar dagen niet op je blog gekeken en zit nu met kippenvel je verhalen te lezen. Wat heftig wat er allemaal in het weeshuis gebeurt zeg! Het grijpt me echt aan! Het is goed dat er mensen zijn zoals jullie, die zich wel om die kindjes bekommeren.
Erg schokkend trouwens, die foto van jou met dat kindje met dat misvormde gezichtje. Wel heel mooi om te zien dat jij je daar niks van aantrekt en heel vrolijk op die foto staat!
Liefs,
Inge -
16 Juli 2011 - 14:30
Truus:
Esther, Esther, wat een toestanden kom je daar tegen. Uit ervaring (heb veel vakantiewerk gedaan op St. Anna met geestelijk gehandicapten) kan ik me goed voorstellen hoe dit je allemaal aan het hart gaat. Daarom vind ik het zo bijzonder dat jullie in de "korte" tijd dat jullie daar zijn deze kinderen toch iets extra's kunnen geven. Petje af!
Laat je niet door die verzorgers in een hoek drukken, doe wat je gevoel je ingeeft zou ik zeggen.
Hou je taai en ik verheug me op je volgende verslag.
Knuffel,
Truus. -
16 Juli 2011 - 15:01
Mariet:
Ha Estherke,
Wat een verhalen, wat een ervaringen. Je avonturen zijn heel indrukwekkend. Wat een contrasten.
En wij maken ons hier al druk om een hp-tje!Voordat jij weggaat kennen de kinderen daar vast een hele riedel Nederlandse liedjes. Het is fantastisch wat je allemaal doet voor die kinderen.
Geniet ervan en zorg ook goed voor jezelf.
Gr. Mariet -
16 Juli 2011 - 16:46
Marlea:
Hoi Esther.
Het is echt leuk om je belevenissen te lezen en door het lezen geven ze je al een idee maar denk dat het meemaken nog veel meer impact heet dan het alleen maar lezen. ja als je het allemaal leest zijn wij maar verwende nesten en nog steeds zeuren we over de kleinste dingen.
Ik verheug me echt om 28 juli ook die kant op te gaan. Voor mij zal het een hele andere ervaring zijn als voor jouw . Ik ben de toerist en zal niet zoveel armoede zie als jij.
groetjes, Marlea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
