Eerste ervaringen in het City Orphanage
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
13 Juli 2011 | Vietnam, Can Tho
Hello!
Vandaag een pittige dag, ik zag er ook wel tegenop om eerlijk te zijn. Ik ben goed ingelichtover dit weeshuis, maar het was toch echt even slikken toen ik daar binnenkwam... In de eerste groep liggen een aantal kinderen op de grond, die ook niks anders kunnen dan liggen. Ik zal een aantal gevallen beschrijven:
Een jongen zat in een hoek met zijn hoofd tussen zijn benen, hij schijnt altijd zo te zitten. Er 'liep' een blinde jongen die je niet meer loslaat als hij je heeft gevonden. Deze kinderen kunnen eigenlijk niet lopen door hun vergroeide benen. Ze strompelen met je mee als je ze bij de hand hebt. Verder een jongen die de hele tijd jo-jo roept en heel vrolijk is als we er zijn en graag op de foto wilt. Zo zijn er nog een aantal kinderen die allemaal hun eigen beperkingen en gebruiksaanwijzing hebben. Zo moet je bijvoorbeeld uitkijken voor iemand die graag slaat.
Toen naar de groep ernaast. Dit was echt vreselijk om te zien. Deze kinderen zijn nog beperkter dan de andere kinderen en veel van hen kunnen eigenlijk alleen maar liggen. Wij moesten helpen deze kinderen eten te geven. Ze krijgen een keer per dag een flinke bak rijstprut die je ze moet voeren en bij sommigen naar binnen moet proppen. Veel kinderen krijgen het eten liggend, omdat ze niet kunnen zitten. Ze kunnen niet tot nauwelijks slikken en om dan te zien hoe de verzorgers het eten binnen proberen te houden... is niet om aan te zien.
Toen ik binnenkwam zat een jongen (of meisje?) met zware astma buiten. Het kind kreeg te eten, van een lieve verzorgster. De lach die dat kind me gaf toen ik binnenkwam, brak me wel even. Je hoeft maar binnen te komen en je hebt al iets goeds gedaan voor deze kinderen..onbeschrijflijk. Pff, maar toen toch even een knop proberen om te zetten en voeren maar. Ik had een meisje die eerst bang was voor de lepel. Het schijnt een gewoonte van de verzorgers te zijn de lepel met eten zover mogelijk naar binnen te duwen. Dus dit meisje verwachtte het ergste. Toen ze eenmaal in de gaten had dat ik dat niet deed, was ze niet meer bang en at ze haar hele bak vrolijk leeg. Lachen, aanraken en je aankijken. Daardoor vergat ze te slikken. Dus het duurde vrij lang. Daarna een bekertje met water gepakt wat ze niet meer losliet, zo'n dorst had dat kind. Ondertussen heeft ze over mijn voeten gespuugd en wilde graag aangeraakt worden. Ook even een knop om wat dat betreft, want ze zien er niet echt knuffelbaar uit door slijm, snot en de geur die ze bij zich dragen. De geur die daar hangt is vergelijkbaar met de geur in de apenheul. Misschien hard gezegd, maar ik wil jullie wel een indruk geven hoe het daar is.
Toen naar de andere kant van het weeshuis, naar de kleintjes. Er zijn een aantal verstandelijk beperkten op de benedenverdieping en daar lagen ook 4 kleine kinderen die alleen maar konden liggen en nergens op reageerden. Ook was daar een super lieve jongen met een vergroeid gezicht, gelukkig was ik hier in de bijeenkomst in Dordrecht al op voorbereid, want het is wel echt schokkend om te zien. We gingen met een aantal van deze kinderen naar boven, naar de afdeling van de hele kleintjes. Een babykamer met een aantal lieve kleine schattige babytjes. Er lagen zelfs twee kindjes die nog een stukje van de navelstreng hadden, gelukkig wel afgeplakt..pff ook weer even een slikmoment, want je beseft dat deze kleintjes eigenlijk niemand hebben. Ernaast een kamer met wat oudere kinderen, denk tot ongeveer 3/4 jaar.
Ik heb me vooral beziggehouden met het verschonen van de babytjes en het geven van de fles. Daarnaast gewoon knuffelen, want dat vinden ze heerlijk.
Morgenvroeg naar Thien An, daar heb ik weer zin in. Hier zijn ze echt goed voor de kinderen en de kinderen hebben zichtbaar plezier. Morgenmiddag weer naar het City Orphanage, ik hoop dat ik morgen wat meer kracht heb om op de benedenverdieping met de kinderen om te gaan. Vandaag voelde ik me als een vis op het droge, niet weten wat ik eigenlijk moest doen (behalve eten geven).
Vanavond heerlijk met Mieke gaan uit eten. En jaja, ik kan met stokjes eten!!! Haha en te grappig hoe de Vietnamezen hun tafel achterlaten na het eten...ze gooien werkelijk alles op de grond wat ze niet meer nodig hebben en smakken er op los :-) Wij hebben ons gewoon aan onze tafelmanieren gehouden, maar hebben de rest met plezier bekeken!
Kusjes,
Esther
Vandaag een pittige dag, ik zag er ook wel tegenop om eerlijk te zijn. Ik ben goed ingelichtover dit weeshuis, maar het was toch echt even slikken toen ik daar binnenkwam... In de eerste groep liggen een aantal kinderen op de grond, die ook niks anders kunnen dan liggen. Ik zal een aantal gevallen beschrijven:
Een jongen zat in een hoek met zijn hoofd tussen zijn benen, hij schijnt altijd zo te zitten. Er 'liep' een blinde jongen die je niet meer loslaat als hij je heeft gevonden. Deze kinderen kunnen eigenlijk niet lopen door hun vergroeide benen. Ze strompelen met je mee als je ze bij de hand hebt. Verder een jongen die de hele tijd jo-jo roept en heel vrolijk is als we er zijn en graag op de foto wilt. Zo zijn er nog een aantal kinderen die allemaal hun eigen beperkingen en gebruiksaanwijzing hebben. Zo moet je bijvoorbeeld uitkijken voor iemand die graag slaat.
Toen naar de groep ernaast. Dit was echt vreselijk om te zien. Deze kinderen zijn nog beperkter dan de andere kinderen en veel van hen kunnen eigenlijk alleen maar liggen. Wij moesten helpen deze kinderen eten te geven. Ze krijgen een keer per dag een flinke bak rijstprut die je ze moet voeren en bij sommigen naar binnen moet proppen. Veel kinderen krijgen het eten liggend, omdat ze niet kunnen zitten. Ze kunnen niet tot nauwelijks slikken en om dan te zien hoe de verzorgers het eten binnen proberen te houden... is niet om aan te zien.
Toen ik binnenkwam zat een jongen (of meisje?) met zware astma buiten. Het kind kreeg te eten, van een lieve verzorgster. De lach die dat kind me gaf toen ik binnenkwam, brak me wel even. Je hoeft maar binnen te komen en je hebt al iets goeds gedaan voor deze kinderen..onbeschrijflijk. Pff, maar toen toch even een knop proberen om te zetten en voeren maar. Ik had een meisje die eerst bang was voor de lepel. Het schijnt een gewoonte van de verzorgers te zijn de lepel met eten zover mogelijk naar binnen te duwen. Dus dit meisje verwachtte het ergste. Toen ze eenmaal in de gaten had dat ik dat niet deed, was ze niet meer bang en at ze haar hele bak vrolijk leeg. Lachen, aanraken en je aankijken. Daardoor vergat ze te slikken. Dus het duurde vrij lang. Daarna een bekertje met water gepakt wat ze niet meer losliet, zo'n dorst had dat kind. Ondertussen heeft ze over mijn voeten gespuugd en wilde graag aangeraakt worden. Ook even een knop om wat dat betreft, want ze zien er niet echt knuffelbaar uit door slijm, snot en de geur die ze bij zich dragen. De geur die daar hangt is vergelijkbaar met de geur in de apenheul. Misschien hard gezegd, maar ik wil jullie wel een indruk geven hoe het daar is.
Toen naar de andere kant van het weeshuis, naar de kleintjes. Er zijn een aantal verstandelijk beperkten op de benedenverdieping en daar lagen ook 4 kleine kinderen die alleen maar konden liggen en nergens op reageerden. Ook was daar een super lieve jongen met een vergroeid gezicht, gelukkig was ik hier in de bijeenkomst in Dordrecht al op voorbereid, want het is wel echt schokkend om te zien. We gingen met een aantal van deze kinderen naar boven, naar de afdeling van de hele kleintjes. Een babykamer met een aantal lieve kleine schattige babytjes. Er lagen zelfs twee kindjes die nog een stukje van de navelstreng hadden, gelukkig wel afgeplakt..pff ook weer even een slikmoment, want je beseft dat deze kleintjes eigenlijk niemand hebben. Ernaast een kamer met wat oudere kinderen, denk tot ongeveer 3/4 jaar.
Ik heb me vooral beziggehouden met het verschonen van de babytjes en het geven van de fles. Daarnaast gewoon knuffelen, want dat vinden ze heerlijk.
Morgenvroeg naar Thien An, daar heb ik weer zin in. Hier zijn ze echt goed voor de kinderen en de kinderen hebben zichtbaar plezier. Morgenmiddag weer naar het City Orphanage, ik hoop dat ik morgen wat meer kracht heb om op de benedenverdieping met de kinderen om te gaan. Vandaag voelde ik me als een vis op het droge, niet weten wat ik eigenlijk moest doen (behalve eten geven).
Vanavond heerlijk met Mieke gaan uit eten. En jaja, ik kan met stokjes eten!!! Haha en te grappig hoe de Vietnamezen hun tafel achterlaten na het eten...ze gooien werkelijk alles op de grond wat ze niet meer nodig hebben en smakken er op los :-) Wij hebben ons gewoon aan onze tafelmanieren gehouden, maar hebben de rest met plezier bekeken!
Kusjes,
Esther
-
13 Juli 2011 - 16:37
Carin:
hallo esther
ik ben de moeder van Mieke en ben erg blij dat je samen met toch wel ons kleine meisje bent
voor Mieke en hopenlijk dus ook voor jou is het toch fijn dat je de dingen met zijn tweeen kunt delen
veel succes en vooral veel plezier
wij smullen van juliie verhalen dus blijf deze vooral opschrijven
-
13 Juli 2011 - 16:40
Maatje En Vaatje:
We (én Gonzo) hebben je net gesproken en gezien!. Heerlijk was dat. Gelukkig kon je na je verhaal nog lachen en zag je er goed uit. Zelfs live megemaakt hoe je gevraagd werd om op de brommer mee naar de 'city'' te gaan, haha!
Met zo'n ervaringen als vandaag is het natuurlijk moeilijk om af te schakelen. Daarom is het juist goed jezelf te verwennen door lekker uit te gaan eten! Want uiteindelijk kun je alleen maar helpen, veranderen kun je het niet. Maar juist de kleine dingen die je beschrijft, daar gaat het om. En dat moet toch een grote voldoening geven. Succes morgen en tot bels en ziens!
Knuffels van ons. -
13 Juli 2011 - 18:43
Henny:
Wat een heftige dag hebben jullie mee gemaakt. Ik had het al van je moeder gehoord dat het erg
heftig kon worden voor jullie. Ik ben hartstikke trots op jullie en fijn dat jullie ook op zo'n momenten waar emoties in voorkomen ook voor elkaar kunnen zijn, maar zeker ook bij leuke momenten.
Fijn om jullie verhalen te lezen, ik kijk er iedere dag na toe en ook naar de foto's.
Heb ze al uitgeprint en aan Mieke zijn opa en oma laten zien.
Nou tot morgen dan maar weer. -
13 Juli 2011 - 19:56
Jantine:
Pfoeh, heftig allemaal zeg. Dan besef ik me weer hoe blij ik mag zijn met twee gezonde kinderen! Niks voor mij volgens mij, ik zit al bijna met tranen in mijn ogen als ik jouw stukje lees. Echt super knap van je! Ga zo door! Geniet morgen weer van het lesgeven!
xx tine -
13 Juli 2011 - 19:56
Axel:
Hoi Esther,
DIEP DIEP RESPECT voor wat jij daar doet. Voor mij ben jij als mens nog mooier geworden. Klasse wat jij hier doet!! Dit laat je wel even stilstaan bij hoe goed wij het hier hebben in NL, maar mn weer beseffen hoeveel leed er elders in de wereld nog is. Ik vind het geweldig wat je doet. Ik had geen idee dat het zo zou zijn. Als je die kleine hulpeloze wezentjes ziet smelt je hart en doet het wat met je. Succes de komende weken!
Groetjes, Axel -
13 Juli 2011 - 20:27
Mooder :
Ha wicht van mich....
Wat een verhaal. Dat zal inderdaad slikken zijn geweest. Wat hebben we het hier dan toch goed. Onthoud die glimlachen op de gezichten van de kindjes. Met dat 'kleine beetje' dat je vandaag hebt gedaan, heb je voor hen heel veel betekend. Iemand die tijd voor ze heeft, ze rustig eten kan geven en een knuffel geeft. Heel waardevol!
Lieve Esther, doe voorzichtig (maar dat weet je al...) en geniet.
Groetjes uit een regenachtig landje,
Ingrid -
13 Juli 2011 - 20:45
Wilja:
Hey meid,
die kleine baby'tjes zijn wel hééél schattig. Kun je er zo eentje niet als souvenir voor mij meenemen? Mijn dank is groot!
kussie -
14 Juli 2011 - 03:13
Mama:
Ha mopke
Het is bij jullie alweer 10.00uur als ik dit berichtje stuur en jullie al druk aan het werk zijn.
Het was erg leuk om je even te spreken en te kunnen zien.
Vooral erg spannend toen je werd aangesproken en gevraagd werd mee te gaan naar de city
dan sta je daar alleen op straat om elf uur s,avonds.
Alweer een spannende dag voor de boeg, met nog meer indrukken we kijken alweer uit naar je volgende verslag
Heel veel liefs en een dikke kus mama. -
15 Juli 2011 - 05:27
Carly:
Essie!!
Jeeeezus wat ben ik trots op je...!!
Dat zegt iedereen hier zo ongeveer dus ik ben bang dat je straks nog arrogant gaat worden, haha..Nee hoor meis, erg heftig om te lezen, maar top dat er mensen zijn zoals jij!!
Doe je ding daar en als je terug bent mag je me helemaal tot in detail bijkletsen!
Ga wel al je verhalen lezen hoor, ben maar niet bang :)
Dikke kus!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
