Eerste ervaringen in het City Orphanage

Hello!

Vandaag een pittige dag, ik zag er ook wel tegenop om eerlijk te zijn. Ik ben goed ingelichtover dit weeshuis, maar het was toch echt even slikken toen ik daar binnenkwam... In de eerste groep liggen een aantal kinderen op de grond, die ook niks anders kunnen dan liggen. Ik zal een aantal gevallen beschrijven:
Een jongen zat in een hoek met zijn hoofd tussen zijn benen, hij schijnt altijd zo te zitten. Er 'liep' een blinde jongen die je niet meer loslaat als hij je heeft gevonden. Deze kinderen kunnen eigenlijk niet lopen door hun vergroeide benen. Ze strompelen met je mee als je ze bij de hand hebt. Verder een jongen die de hele tijd jo-jo roept en heel vrolijk is als we er zijn en graag op de foto wilt. Zo zijn er nog een aantal kinderen die allemaal hun eigen beperkingen en gebruiksaanwijzing hebben. Zo moet je bijvoorbeeld uitkijken voor iemand die graag slaat.

Toen naar de groep ernaast. Dit was echt vreselijk om te zien. Deze kinderen zijn nog beperkter dan de andere kinderen en veel van hen kunnen eigenlijk alleen maar liggen. Wij moesten helpen deze kinderen eten te geven. Ze krijgen een keer per dag een flinke bak rijstprut die je ze moet voeren en bij sommigen naar binnen moet proppen. Veel kinderen krijgen het eten liggend, omdat ze niet kunnen zitten. Ze kunnen niet tot nauwelijks slikken en om dan te zien hoe de verzorgers het eten binnen proberen te houden... is niet om aan te zien.
Toen ik binnenkwam zat een jongen (of meisje?) met zware astma buiten. Het kind kreeg te eten, van een lieve verzorgster. De lach die dat kind me gaf toen ik binnenkwam, brak me wel even. Je hoeft maar binnen te komen en je hebt al iets goeds gedaan voor deze kinderen..onbeschrijflijk. Pff, maar toen toch even een knop proberen om te zetten en voeren maar. Ik had een meisje die eerst bang was voor de lepel. Het schijnt een gewoonte van de verzorgers te zijn de lepel met eten zover mogelijk naar binnen te duwen. Dus dit meisje verwachtte het ergste. Toen ze eenmaal in de gaten had dat ik dat niet deed, was ze niet meer bang en at ze haar hele bak vrolijk leeg. Lachen, aanraken en je aankijken. Daardoor vergat ze te slikken. Dus het duurde vrij lang. Daarna een bekertje met water gepakt wat ze niet meer losliet, zo'n dorst had dat kind. Ondertussen heeft ze over mijn voeten gespuugd en wilde graag aangeraakt worden. Ook even een knop om wat dat betreft, want ze zien er niet echt knuffelbaar uit door slijm, snot en de geur die ze bij zich dragen. De geur die daar hangt is vergelijkbaar met de geur in de apenheul. Misschien hard gezegd, maar ik wil jullie wel een indruk geven hoe het daar is.

Toen naar de andere kant van het weeshuis, naar de kleintjes. Er zijn een aantal verstandelijk beperkten op de benedenverdieping en daar lagen ook 4 kleine kinderen die alleen maar konden liggen en nergens op reageerden. Ook was daar een super lieve jongen met een vergroeid gezicht, gelukkig was ik hier in de bijeenkomst in Dordrecht al op voorbereid, want het is wel echt schokkend om te zien. We gingen met een aantal van deze kinderen naar boven, naar de afdeling van de hele kleintjes. Een babykamer met een aantal lieve kleine schattige babytjes. Er lagen zelfs twee kindjes die nog een stukje van de navelstreng hadden, gelukkig wel afgeplakt..pff ook weer even een slikmoment, want je beseft dat deze kleintjes eigenlijk niemand hebben. Ernaast een kamer met wat oudere kinderen, denk tot ongeveer 3/4 jaar.
Ik heb me vooral beziggehouden met het verschonen van de babytjes en het geven van de fles. Daarnaast gewoon knuffelen, want dat vinden ze heerlijk.

Morgenvroeg naar Thien An, daar heb ik weer zin in. Hier zijn ze echt goed voor de kinderen en de kinderen hebben zichtbaar plezier. Morgenmiddag weer naar het City Orphanage, ik hoop dat ik morgen wat meer kracht heb om op de benedenverdieping met de kinderen om te gaan. Vandaag voelde ik me als een vis op het droge, niet weten wat ik eigenlijk moest doen (behalve eten geven).

Vanavond heerlijk met Mieke gaan uit eten. En jaja, ik kan met stokjes eten!!! Haha en te grappig hoe de Vietnamezen hun tafel achterlaten na het eten...ze gooien werkelijk alles op de grond wat ze niet meer nodig hebben en smakken er op los :-) Wij hebben ons gewoon aan onze tafelmanieren gehouden, maar hebben de rest met plezier bekeken!

Kusjes,
Esther