Hanoi here I come!

Heerlijk om jullie reacties elke keer te lezen, doet me erg goed!

Ik kan de komende weken geen foto's meer op mijn site zetten. Gisteren heb ik namelijk via de computer van dit hotel geprobeerd foto's op de site te zetten en is mijn tweede geheugenkaartje ook onbruikbaar geworden. Weer al mijn foto's foetsie :-( Ik hoop dat iemand mijn foto's nog kan redden... Gelukkig staan ze t/m donderdag bij Mieke op de laptop, dus ik ben alleen de foto's van vrijdag kwijt.
Als ik terug ben in Nederland ga ik bij al mijn komende reisverslagen nog foto's plaatsen!

Vanochtend vroeg opgestaan en lekker ontbeten in een bakkerijtje hier in de straat.

Daarna naar de ontmoetingsplek waar we zouden vertrekken richting de Cu Chi Tunnels. Sow we horen nu écht bij de toeristen… Een busrit van 2,5 uur voor de boeg. Onderweg nog gestopt in een werkplaats van ‘traditionele souvenirs’. Erg mooi om te zien hoe de spulletjes gemaakt worden. Maar de prijzen waren opnieuw abnormaal hoog. Dit kunnen we veel goedkoper vinden ;-)

Bij de Cu Chi Tunnels aangekomen vielen we van de ene verbazing in de andere. Allereerst een filmpje gezien hoe de tunnels zijn gemaakt en hoe de tunnels zijn opgebouwd.
Daarna liepen we naar een verstopte ingang van een van de tunnels. Daar ben ik nog ingekropen. Vreselijk gevoel om daar alleen en helemaal in het donker te zitten.
Vervolgens hebben we wat vallen gezien voor de Amerikanen. Als je daar in viel, kwam je er niet meer uit, dat was wel duidelijk.

Toen was het grote moment aangebroken. We gingen in een stukje van de tunnel lopen. Deze is speciaal voor de toeristen 1/3 verbreed. Mieke en ik zijn niet groot, maar zo voelde het wel. Volledig gebukt moesten we er doorheen lopen. We hebben snel de eerste exit genomen. Ik ben normaal niet zo claustrofobisch, maar dit voelde zo onnatuurlijk. Voor me liepen mensen, achter me. Ik kon geen kant op, het was donker, ik raakte toch wel lichtelijk in paniek.
De tweede tunnel ook nog geprobeerd. Deze was bijna helemaal donker. Ik liep eerst achter iemand aan, maar die raakte ik al snel kwijt. Ik had wel Mieke achter me aan lopen aan de hand. Maar op een gegeven moment moesten we een trapje op, ik stoot gigantisch mijn hoofd en ik wist niet of ik zwart zag van de bult die op kwam zetten of omdat het gewoon donker was. Ik was echt even in paniek. Ik wilde eruit, maar het ging natuurlijk niet. Vreselijk. Hoe hebben de Vietcong hier jaren kunnen leven? Ik vond twee keer 20 meter lopen al te ver.

Vanmiddag een stadswandeling gemaakt onder leiding van Mieke. Al snel moest mijn richtinggevoel er aan te pas komen…haha! Maar samen komen we er wel ;-) Dat wordt wat als we er morgen allebei alleen voor staan…
We zijn naar het War Remnants gewandeld, helaas was het al gesloten. Vervolgens via een omweg naar de Notre Dame Cathedrale, waar we meteen de mis hebben bijgewoond die begon. Wat een prachtige mis. Mooie orgelmuziek, een koor en een pastoor die een mooie stem had. Ook al begrijpen we niet wat er wordt gezegd, de gebeden, de muziek, de preken van de pastoor; het komt echt wel binnen. Natuurlijk had ik mijn moeilijke momenten, want ik moest weer veel aan Erik denken. Op de plek van de kaarsjes nog even gekeken of we er een voor hem konden aansteken, maar de kaarsjes waren op. We hebben op deze plek weer even speciaal aan hem gedacht met de al brandende kaarsjes voor ons.

Vanavond gegeten in een gezellig tentje in de buurt van Ben Thanh markt. Ons laatste etentje samen, het voelde heel vreemd. Daarna nog een echte cappuccino gedronken, hmm dat was heerlijk!
Op ons kamertje even het adres opgezocht van het backpackershostel waar ik van plan ben om te gaan verblijven in Hanoi. Meteen even de kaart bestudeerd om me al een beetje te oriënteren. Er staat een mooie stadswandeling in die ik wel wil gaan maken. Hopelijk dat mijn kaartleeskunsten en mijn richtinggevoel me niet in de steek laten ;-)

Ik heb een super gezellige tijd gehad met Mieke. Ik zal haar zeker gaan missen, maar we zien elkaar zeker weer in Nederland! Ze is een schat van een meid, staat sterk in haar schoenen en heeft me veel laten lachen en gesteund op momenten dat ik het echt nodig had. Dankjewel schat!

Phuongy belde net nog om even gezellig bij te kletsen met ons. Hij zei dat ik hem altijd kon bellen mocht er iets zijn. Dat is wel een fijne gedachte. Want vanaf morgen ben ik weer op mezelf aangewezen en zoals Mieke al zegt in haar reisverhaal: All By Myself…


Kussies,
Esther