Hanoi here I come!
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther
06 Augustus 2011 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Heerlijk om jullie reacties elke keer te lezen, doet me erg goed!
Ik kan de komende weken geen foto's meer op mijn site zetten. Gisteren heb ik namelijk via de computer van dit hotel geprobeerd foto's op de site te zetten en is mijn tweede geheugenkaartje ook onbruikbaar geworden. Weer al mijn foto's foetsie :-( Ik hoop dat iemand mijn foto's nog kan redden... Gelukkig staan ze t/m donderdag bij Mieke op de laptop, dus ik ben alleen de foto's van vrijdag kwijt.
Als ik terug ben in Nederland ga ik bij al mijn komende reisverslagen nog foto's plaatsen!
Vanochtend vroeg opgestaan en lekker ontbeten in een bakkerijtje hier in de straat.
Daarna naar de ontmoetingsplek waar we zouden vertrekken richting de Cu Chi Tunnels. Sow we horen nu écht bij de toeristen… Een busrit van 2,5 uur voor de boeg. Onderweg nog gestopt in een werkplaats van ‘traditionele souvenirs’. Erg mooi om te zien hoe de spulletjes gemaakt worden. Maar de prijzen waren opnieuw abnormaal hoog. Dit kunnen we veel goedkoper vinden ;-)
Bij de Cu Chi Tunnels aangekomen vielen we van de ene verbazing in de andere. Allereerst een filmpje gezien hoe de tunnels zijn gemaakt en hoe de tunnels zijn opgebouwd.
Daarna liepen we naar een verstopte ingang van een van de tunnels. Daar ben ik nog ingekropen. Vreselijk gevoel om daar alleen en helemaal in het donker te zitten.
Vervolgens hebben we wat vallen gezien voor de Amerikanen. Als je daar in viel, kwam je er niet meer uit, dat was wel duidelijk.
Toen was het grote moment aangebroken. We gingen in een stukje van de tunnel lopen. Deze is speciaal voor de toeristen 1/3 verbreed. Mieke en ik zijn niet groot, maar zo voelde het wel. Volledig gebukt moesten we er doorheen lopen. We hebben snel de eerste exit genomen. Ik ben normaal niet zo claustrofobisch, maar dit voelde zo onnatuurlijk. Voor me liepen mensen, achter me. Ik kon geen kant op, het was donker, ik raakte toch wel lichtelijk in paniek.
De tweede tunnel ook nog geprobeerd. Deze was bijna helemaal donker. Ik liep eerst achter iemand aan, maar die raakte ik al snel kwijt. Ik had wel Mieke achter me aan lopen aan de hand. Maar op een gegeven moment moesten we een trapje op, ik stoot gigantisch mijn hoofd en ik wist niet of ik zwart zag van de bult die op kwam zetten of omdat het gewoon donker was. Ik was echt even in paniek. Ik wilde eruit, maar het ging natuurlijk niet. Vreselijk. Hoe hebben de Vietcong hier jaren kunnen leven? Ik vond twee keer 20 meter lopen al te ver.
Vanmiddag een stadswandeling gemaakt onder leiding van Mieke. Al snel moest mijn richtinggevoel er aan te pas komen…haha! Maar samen komen we er wel ;-) Dat wordt wat als we er morgen allebei alleen voor staan…
We zijn naar het War Remnants gewandeld, helaas was het al gesloten. Vervolgens via een omweg naar de Notre Dame Cathedrale, waar we meteen de mis hebben bijgewoond die begon. Wat een prachtige mis. Mooie orgelmuziek, een koor en een pastoor die een mooie stem had. Ook al begrijpen we niet wat er wordt gezegd, de gebeden, de muziek, de preken van de pastoor; het komt echt wel binnen. Natuurlijk had ik mijn moeilijke momenten, want ik moest weer veel aan Erik denken. Op de plek van de kaarsjes nog even gekeken of we er een voor hem konden aansteken, maar de kaarsjes waren op. We hebben op deze plek weer even speciaal aan hem gedacht met de al brandende kaarsjes voor ons.
Vanavond gegeten in een gezellig tentje in de buurt van Ben Thanh markt. Ons laatste etentje samen, het voelde heel vreemd. Daarna nog een echte cappuccino gedronken, hmm dat was heerlijk!
Op ons kamertje even het adres opgezocht van het backpackershostel waar ik van plan ben om te gaan verblijven in Hanoi. Meteen even de kaart bestudeerd om me al een beetje te oriënteren. Er staat een mooie stadswandeling in die ik wel wil gaan maken. Hopelijk dat mijn kaartleeskunsten en mijn richtinggevoel me niet in de steek laten ;-)
Ik heb een super gezellige tijd gehad met Mieke. Ik zal haar zeker gaan missen, maar we zien elkaar zeker weer in Nederland! Ze is een schat van een meid, staat sterk in haar schoenen en heeft me veel laten lachen en gesteund op momenten dat ik het echt nodig had. Dankjewel schat!
Phuongy belde net nog om even gezellig bij te kletsen met ons. Hij zei dat ik hem altijd kon bellen mocht er iets zijn. Dat is wel een fijne gedachte. Want vanaf morgen ben ik weer op mezelf aangewezen en zoals Mieke al zegt in haar reisverhaal: All By Myself…
Kussies,
Esther
Ik kan de komende weken geen foto's meer op mijn site zetten. Gisteren heb ik namelijk via de computer van dit hotel geprobeerd foto's op de site te zetten en is mijn tweede geheugenkaartje ook onbruikbaar geworden. Weer al mijn foto's foetsie :-( Ik hoop dat iemand mijn foto's nog kan redden... Gelukkig staan ze t/m donderdag bij Mieke op de laptop, dus ik ben alleen de foto's van vrijdag kwijt.
Als ik terug ben in Nederland ga ik bij al mijn komende reisverslagen nog foto's plaatsen!
Vanochtend vroeg opgestaan en lekker ontbeten in een bakkerijtje hier in de straat.
Daarna naar de ontmoetingsplek waar we zouden vertrekken richting de Cu Chi Tunnels. Sow we horen nu écht bij de toeristen… Een busrit van 2,5 uur voor de boeg. Onderweg nog gestopt in een werkplaats van ‘traditionele souvenirs’. Erg mooi om te zien hoe de spulletjes gemaakt worden. Maar de prijzen waren opnieuw abnormaal hoog. Dit kunnen we veel goedkoper vinden ;-)
Bij de Cu Chi Tunnels aangekomen vielen we van de ene verbazing in de andere. Allereerst een filmpje gezien hoe de tunnels zijn gemaakt en hoe de tunnels zijn opgebouwd.
Daarna liepen we naar een verstopte ingang van een van de tunnels. Daar ben ik nog ingekropen. Vreselijk gevoel om daar alleen en helemaal in het donker te zitten.
Vervolgens hebben we wat vallen gezien voor de Amerikanen. Als je daar in viel, kwam je er niet meer uit, dat was wel duidelijk.
Toen was het grote moment aangebroken. We gingen in een stukje van de tunnel lopen. Deze is speciaal voor de toeristen 1/3 verbreed. Mieke en ik zijn niet groot, maar zo voelde het wel. Volledig gebukt moesten we er doorheen lopen. We hebben snel de eerste exit genomen. Ik ben normaal niet zo claustrofobisch, maar dit voelde zo onnatuurlijk. Voor me liepen mensen, achter me. Ik kon geen kant op, het was donker, ik raakte toch wel lichtelijk in paniek.
De tweede tunnel ook nog geprobeerd. Deze was bijna helemaal donker. Ik liep eerst achter iemand aan, maar die raakte ik al snel kwijt. Ik had wel Mieke achter me aan lopen aan de hand. Maar op een gegeven moment moesten we een trapje op, ik stoot gigantisch mijn hoofd en ik wist niet of ik zwart zag van de bult die op kwam zetten of omdat het gewoon donker was. Ik was echt even in paniek. Ik wilde eruit, maar het ging natuurlijk niet. Vreselijk. Hoe hebben de Vietcong hier jaren kunnen leven? Ik vond twee keer 20 meter lopen al te ver.
Vanmiddag een stadswandeling gemaakt onder leiding van Mieke. Al snel moest mijn richtinggevoel er aan te pas komen…haha! Maar samen komen we er wel ;-) Dat wordt wat als we er morgen allebei alleen voor staan…
We zijn naar het War Remnants gewandeld, helaas was het al gesloten. Vervolgens via een omweg naar de Notre Dame Cathedrale, waar we meteen de mis hebben bijgewoond die begon. Wat een prachtige mis. Mooie orgelmuziek, een koor en een pastoor die een mooie stem had. Ook al begrijpen we niet wat er wordt gezegd, de gebeden, de muziek, de preken van de pastoor; het komt echt wel binnen. Natuurlijk had ik mijn moeilijke momenten, want ik moest weer veel aan Erik denken. Op de plek van de kaarsjes nog even gekeken of we er een voor hem konden aansteken, maar de kaarsjes waren op. We hebben op deze plek weer even speciaal aan hem gedacht met de al brandende kaarsjes voor ons.
Vanavond gegeten in een gezellig tentje in de buurt van Ben Thanh markt. Ons laatste etentje samen, het voelde heel vreemd. Daarna nog een echte cappuccino gedronken, hmm dat was heerlijk!
Op ons kamertje even het adres opgezocht van het backpackershostel waar ik van plan ben om te gaan verblijven in Hanoi. Meteen even de kaart bestudeerd om me al een beetje te oriënteren. Er staat een mooie stadswandeling in die ik wel wil gaan maken. Hopelijk dat mijn kaartleeskunsten en mijn richtinggevoel me niet in de steek laten ;-)
Ik heb een super gezellige tijd gehad met Mieke. Ik zal haar zeker gaan missen, maar we zien elkaar zeker weer in Nederland! Ze is een schat van een meid, staat sterk in haar schoenen en heeft me veel laten lachen en gesteund op momenten dat ik het echt nodig had. Dankjewel schat!
Phuongy belde net nog om even gezellig bij te kletsen met ons. Hij zei dat ik hem altijd kon bellen mocht er iets zijn. Dat is wel een fijne gedachte. Want vanaf morgen ben ik weer op mezelf aangewezen en zoals Mieke al zegt in haar reisverhaal: All By Myself…
Kussies,
Esther
-
06 Augustus 2011 - 18:57
Patty:
Ha meid,
Voor die tunnel moet je wel erg smal zijn. Ik zou bang zijn dat ik zou blijven steken. haha. Veel plezier met je reis helemaal alleen.
Liefs Patty -
06 Augustus 2011 - 20:59
Tinie:
Ha die Essie,
Nu nog maar even genieten van verschillende bezienswaardigheden in Vietnam.
Je zult zeker je maatje Mieke missen, jullie hebben veel met elkaar kunnen delen, dat is echt super geweest voor jullie beiden! En nu op eigen kracht verder, dat gaat jou wel lukken :-)
Lieve groet Tinie -
06 Augustus 2011 - 22:17
Jo:
Hoi Esther,
Wat fijn om nu eens het land van een andere te gaan bekijken.
Het schijnt zo te zijn dat er een enorme gangenstelsel is geweest om de Amerikanen tijdens de Vietnam oorlog blijvend te verrassen. Dat jij in een van die gangetjes hebt gelopen, lijkt me een geweldige ervaring.
Meisje ik denk dat je nog vele verrassende bezienswaardigheden zult tegen komen. Ik zou zeggen geniet ervan.
In Tungelder heb je ............. van alles......... Eventjes denken ...... Hum,hum.
Groetjes Jo -
07 Augustus 2011 - 02:01
Mieke Nijbroek:
Lieve Esther,
Daar zit ik dan alleen op me hotel kamer en jij al ongeveer een half uurtje in het vliegtuig. Wil je bedankten voor de super leuke tijd samen en de ondersteuning die ook jij mij gegeven hebt!
Het was zoals we allebei al zeiden een emotionele achtbaan maar iets wat ons beide enorm sterk heeft gemaakt.
Meis ik vond het het echt GENIAAL en tot snel!!
Liefs
-
07 Augustus 2011 - 08:41
Pappa Van Mieke:
Esther het is een wonder dat je nog iets kunt schrijven. Bij ons in de familie doen we een ding niet. Mieke de weg uit laten zoeken en voorop lopen. Je komt namelijk nooit op de plek waar je wil zijn.
Dus het is heel slim van je om de leiding over te nemen. Want anders hadden jullie nog in HCMC rond gelopen.
Ik wens je nog prettige vakantiedagen en we zullen je vanaf hier volgen. En waarschijnlijk tot ziens. -
07 Augustus 2011 - 09:38
Henny:
Ha Esther, hier ben ik weer.
Jeetje, het is je weer gelukt hoor. Ik zit hier bij Mieke thuis in de woonkamer achter de computer ook een beetje afscheid te nemen en te snotteren. Ben, Carin en Renee zitten achter mij en ze merken gelukkig niets. Ze zeggen wel, je moet je emoties je gang laten gaan.
Ook heel erg heftig is, die geschiedenis van Vietnam en jij laat een gedeelte ervan op fotó's zien.
In die tunnels blijf ik ook steken, maar goed ook, het lijkt me ook erg eng hihih.
Afscheid nemen van mijn lieve nichttttttttttt, is altijd wel moeilijk, maar dit blijft een hechte vriendschap en ik zal je zeggen. Je moeder en ik, jij en Mieke gaan lekker naar de Statiefestatie en we maken er dan een feestje van. Die uitnodiging staat, maar ik denk wel dat Mieke dan al vaker in Roermond is geweest.
Noe, genog gezeiverd, ich wins dich eine sjoeane vakantie toe. Geneet noch van ut landj en kom good weer thoes.
Dikke smak Henny -
07 Augustus 2011 - 10:26
Piet En Tonny:
Ha Esther,
Wij wensen je een fijne vakantie geniet ervan en pas goed op je zelf.
En straks als je thuis komt heel veel sterkte met alle emoties.
We horen het wel van je ouders hoe het verlopen is.
Knuffels,
Piet en Tonny -
07 Augustus 2011 - 11:28
Wilja:
Hey meid,
Damn wat een smalle tunnels, zou niets voor mij zijn geweest! Geniet nog van het laatste deel van je reis! 't Vliegt voorbij!
xx Wilja -
08 Augustus 2011 - 08:43
Rutger:
Hey Esther,
Heb je verhalen doorgelezen en wat een bijzondere, leuke en emotionele verhalen. Echt geweldig dat je je inzet
in de vakantie voor een ander! Je verhalen bevestigen nog maar eens dat we het in Nederland ontzettend goed hebben.
Veel plezier nog tijdens de rest van je vakantie daar en geniet er van.
Grtz Rutger -
08 Augustus 2011 - 10:48
Mariet:
Ha Estherke,
Na spinnen en kakkerlakken etc. nu ook nog door deze tunnels.Jij bent straks nergens meer bang voor.
Je ziet er goed uit. Je geniet van alle drankjes, etentjes zo te zien. Gelukkig maar. Blijf dat ook de rest van de reis maar doen. Je hebt het wel verdiend! En nu zonder Mieke verder; het gaat jou zeker lukken. Na alle inspanning nu nog een beetje ontspanning. Voordat je het weet zit je weer met je collega"s opgescheept, haha.
Pas goed op jezelf,
knuffel
Mariet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
