Eyeopening Cambodia

Voordat ik naar Cambodja ging, had ik eigenlijk weinig kennis en verwachtingen van het land. Dat is in de afgelopen drie weken wel anders geworden. Mijn ogen zijn wagenwijd open gaan staan en gevoelens van geluk en afkeer wisselden zich af.

Val en ik zijn begonnen in Siem Riep, dat bekend staat om de tempels van Angkor Wat. We hebben dit gigantische gebied op dag 1 per fiets verkend. Dag twee hebben we een tuktuk driver geregeld voor de hele dag. De zonsopgang bij de hoofdtempel gezien, daar ontbeten en verder alle tempels bezocht, of resten die nog zijn overgebleven. Reusachtige bomen die inmiddels één zijn geworden met delen van de bouwwerken, was een heel apart maar mooi gezicht. We hadden een driedaagse bezoekerspas, maar na twee dagen 8 uur tempelhoppen, vond ik het wel welletjes.
In de pubstreet heb ik mijn eerste WK wedstrijd van Oranje gekeken, samen met andere oranjefans en veel Aussies. Het nationale gevoel kwam toch wel echt tot leven! Ook heb ik in deze plaats genoten van een 90 minuten durende massage voor slechts $6.

Op naar Phnom Penh (8 uur bussen), dat bekend staat om the Killingfields en het S21 museum (de vroegere martelgevangenis). Wat een ongelofelijk gruwelijke tijd is dat hier geweest, en dat is nog niet eens zo heel lang geleden. Pol Pot is in 1975 aan de macht gekomen en had een ongelofelijk zieke geest. Hij heeft in 3 jaar, 8 maanden en een paar dagen ongeveer 3 miljoen mensen omgebracht met hulp van zijn Rode Kmer leger. Mensen op wie hij het gemunt had: ouderen, mensen met een studie en de complete families daarvan, en degenen die zich ook maar iets verweerden tegen zijn weerzinwekkende gedachten of verdacht werden van 'iets'..
Toen ik op the Killingfields rondliep, werd ik gewoon misselijk en kreeg ik buikpijn van alles wat m.b.v. mijn audioapparaatje werd verteld. Mensen werden hier naar toegebracht en, heel grof gezegd, afgeslacht. Er is geen mooier woord voor te bedenken. Ik liep langs massagraven, waar nu nog steeds botten en kledingstukken naar boven komen na hevige regenval. The killing tree, waar baby's bij de benen werden gegrepen en tegen de boom werden doodgeslagen (moeders moesten soms zelfs toekijken). Gevangenen konden een tijd hun dood uitstellen door dingen te verzinnen die ze fout hadden gedaan, hiervoor werden ze afschuwelijk gestraft en uiteindelijk gingen ze toch allemaal dood. En ga zo maar door. Gewoonweg ongelofelijk wat zich hier in Cambodja heeft afgespeeld.
Na the Killingfields naar het S21 museum gegaan. Een vroegere middelbare school die in de tijd van Pol Pot is overgenomen en veranderd is in een martelgevangenis. De lokalen zijn omgebouwd tot kleine celblokken, martelkamers.. De foto's lieten niets aan de verbeelding over. Honderden foto's van mensen die hier langzaam zijn gedood. Foto's van volwassenen en kinderen, pijn en verdriet is te zien, vlak voor hun (martel)dood. Enkele mensen hebben deze tijd overleefd, waaronder Chum Mey, die een boek heeft geschreven over zijn tijd hier. Hij zit elke dag op de binnenplaats van dit museum, om zijn boek, zijn verhaal te verkopen. Ik heb het boek gekocht en hij vroeg me of ik op de foto met hem wilde. Wat een respect heb ik voor deze man. Om elke dag de kracht te vinden om naar deze gruwelijke plek terug te komen. Na deze dag waren we allebei ronduit ziek van alle indrukken.

Dag twee stond in het teken van 'The daughters of Cambodia'. Een organisatie die zich inzet om meisjes en vrouwen een kans te geven uit de seksindustrie te stappen. Ook hier vele verdrietige verhalen gehoord. We hebben het bezoekerscentrum bezocht, een dvd gekeken, in het café gelezen over de organisatie en geluisterd naar verhalen. Alle meiden die hier werken zijn bezig om uit deze wereld te stappen. Er is sinds kort ook een 'Sons of Cambodia'. Ik heb hier mijn souvenir gekocht, want met deze aankoop steun ik dit goede initiatief.

In onze dorm sliepen twee Engelse meiden waarmee we deze nacht het nachtleven van Phnom Penh hebben onderzocht.. Conclusie: afschuwelijk. De discotheken zijn gewoonweg verkapte bordelen. Ik had het gevoel dat elk moment een man naar me toe zou kunnen komen om me een bedrag aan te bieden... Samen met enkele andere westerlingen hebben we een groep gevormd en er het beste van gemaakt. Maar sommige dingen die je ziet, zijn gewoonweg misselijkmakend. Veel te jonge meiden met veel te oude mannen. En zeker met alle verhalen in ons achterhoofd die we vandaag hebben gehoord bij 'Daughters' van deze ontzettend grote en trieste wereld.

Sihanoukville, in het zuiden, was onze volgende bestemming en hier zijn onze wegen, na 1,5 week Cambodja, gescheiden. Val ging op zoek naar werk, ik ging verder met mijn ontdekkingstocht. Ik ben een week in deze plaats gebleven, heerlijk even tot rust gekomen. De eerste dagen heeft het alleen geregend, daarna werd het weer gelukkig beter en heb ik lekker van verschillende stranden kunnen genieten, met liften van motorbikeboys.
De WK wedstrijden uiteraard op de voet gevolgd en hier heb ik mijn nieuwe Nederlandse reismaatje leren kennen. Zij ging echter al weg uit Sihanoukville, dus afgesproken na een week weer ergens te meeten in Cambodja.
Ook een paar avonden met een grote groep mariniers opgetrokken en hun Cambodjaanse vertaalsters. Zij zijn hier een aantal dagen geweest om duizenden mensen medische hulp te bieden. Wat een grote harten hebben zij.. Pff respect! Zij leveren veel van hun privéleven in door hun werk (met héél veel regels) en daardoor kunnen ze iets goeds doen voor deze arme landen. Drankjes gedaan, veel verhalen gehoord en uiteraard karaoke gedaan! Hilarisch :-D

Gisteren afscheid genomen van Srylan, een Cambodjaanse meid uit Sihanoukville, die het niet makkelijk heeft. Ik heb elke dag in het piepkleine barretje gegeten waar zij werkt. Wat kon zij koken! We zijn samen naar de markt geweest en ook heb ik haar heel wat kleren van mij gegeven, ze was er super blij mee. Toen was het tijd om 5,5 uur te hobbelen in de bus van Sihanoukville naar Phnom Penh, waar ik 's avonds aankwam. Hier met Franca (nieuwe travel mate!) afgesproken, bus naar Kratie geregeld waar we vandaag na 6 uur bussen zijn aangekomen. Vervolgens op hosteljacht, paar kamers vriendelijk afgewezen en nu toch wel iets leuks en goedkoops gevonden. We hebben een fiets gehuurd en zijn ruim 15 km langs de Mekong Rivier gefietst, richting de plek waar boottochten gedaan worden om de dolfijnen te spotten die hier voorkomen. We zaten met z'n tweetjes in een bootje, we hadden perfect weer en we hebben tientallen dolfijntjes gezien. Heel apart en uniek, want ze zijn niet altijd te spotten. Echt prachtig, wat een omgeving en uitzichten ook!
Natuurlijk ook weer 15 km terug gefietst. Op deze manier zie je echt hoe de Cambodjaanse mensen leven. We kwamen door kleine dorpjes, langs tempels waar de monniken ons vriendelijk toelachten en uitnodigden hun tempel te komen bekijken. De meeste mensen wonen in een piepklein huisje op palen of beter gezegd in een hutje. De kinderen spelen buiten, sommigen met en sommigen zonder kleren en we hebben heel wat moeten zwaaien en roepen. De mensen keken wel verwonderd op toen twee blonde meiden langs kwamen gefietst, ze reageerden blij verrast. Wie gaat ook fietsen in deze hitte... juist, Nederlanders!

Morgenvroeg om 7 uur vertrekken we met de bus naar Laos, nog een uurtje of 5 rijden vanaf deze plaats. Mijn een na laatste bestemming voordat ik weer naar Nederland kom trouwens.
Bij de grensovergang moeten we geduld hebben, want dat kan nog wel eens een uurtje gaan duren voordat al het papierwerk voor ons visum is geregeld en goedgekeurd...

Laos, here we come, wij zijn helemaal klaar voor een nieuw avontuur!

Dikke kus!